Sörlastaðir - Botni

Kort og hæð yfir sjávarmáli á annari dagleið.

Vegalengd: 69
Klifur: 928 m
Klst: 05:27
Erfiðleikastig: 7
Einkunn: 7,5

Leiðarlýsing: Slóðinn liggur beint SV frá Sörlastöðum en í stað þess að beygja upp fyrstu beygju (sem liggur bara að plani fyrir mastur) er farið suður fyrir hjallann og fljótlega yfir Hellugnúpsá, sem er bara spræna. Línuvegi fylgt yfir Hellugnúpsskarð yfir í Bárðadal, sem er nokkuð klifur til að byrja með. Stundum skiptist slóðinn og endar í plani fyrir mastur. Ekkert til að hafa áhyggjur af en kostaði nokkra aukasnúninga. Slóðin liggur síðan alveg niður á Bárðardalsveg vestri (F842). Þaðan er hjólað í suður og farið yfir Skjálfandafljót við Stóruvelli og Kiðagil. Þar tekur við Lundabrekkuvegur (F843) sem leiðir mann í Svartárkot. Frá Svartárkoti eru ca. 15-16 km í Botna, skála Ferðafélags Akureyrar.

Línuvegur yfir í Bárðardal er nokkuð grýttur á köflum en svo tekur við góður malarvegur. Slóði frá Svartárkoti í Botna var mjög skemmtilegur að hjóla. Ég hafði ekki útsýni á línuveginum en fannst samt fallegt og stórbrotið umhverfi. Bárðardalurinn er fallegur og þegar maður fer að koma fram á brúnirnar við Svartárkot eftir klifrið (sjá hæðarkort) opnast fyrir manni hálendið og þar er óskaplega fallegt. Suðuráin er varin af hrauni á alla vegu og liðast friðsæl og tær sína leið. Heldur fer að gisna gróðurinn þegar maður nálgast Botna en það hefur sinn sjarma líka. Óskaplega fallegt allt.

Sörlastaðir séð frá masturplani nýju Kröflulínu.

Þennan morgun vaknaði ég um kl. 08:00, fékk mér hafragraut og sinnti morgunverkunum. Ég var frekar fljótur að hafa mig til og ég hjólaði úr hlaði rétt fyrir 09:00. Ég byrjaði á því að taka vitlausan slóða en minnið var eitthvað að svíkja mig. Fljótlega eftir það kom ég að Hellugnúpsá og tók ekki áhættuna á því að hjóla beint yfir, ég nennti ekki að verða hugsanlega blautur. Ég ákvað því að vígja nýju vaðskóna í þessari litlu sprænu, óð yfir með fötin og svo hjólið. Eftir það klæddi ég mig aftur í fötin en fann ekki vettlingana mína. Þeir voru hinumegin við ánna.

Fínu vaðskornir frá Sea to Summit vígðir.

Eftir þetta hóf ég klifrið upp í gegnum skarðið og þar sem þetta gat orðið langur dagur, þá hvíldi ég mig stundum og ýtti upp bröttustu brekkurnar. Þegar ofar dró fór að herða suddann og ég sinnti því lítið um að stoppa til lengri tíma. Ummerki eftir mastarusmenn voru allsráðandi en enginn var við vinnu og ekki sá ég nokkurn mann þar uppi. 

Stundum brá ég mér af baki og ýtti um stund. Suddi og hráslalegt á línuveginum í gegnum Hellugnúpsskarðið.

Þegar ég var kominn upp á topp hafði ég sama háttinn á og á Vaðlaheiðinni, klæddi mig betur áður en ég færi að hleypa niður brekkurnar. Slóðinn varð eiginlega verri eftir því sem á leið hvað grófleika varðar en það olli mér engum vandræðum. Á niðurleiðinni fór ég yfir aðra á, en ég finn ekki á korti í fljótu bragði hvað hún heitir. Hún var stærri en sú fyrri en auðveld yfirferðar. 

Á, eða spræna, sem ég veit ekki hvað heitir.

Þegar ég hef verið að lesa bækur, t.d. bækurnar hans Tryggva Emilssonar, þá hef ég oft furðar mig á því minni manna hefur verið lygilega gott. Þeir lýsa öllum ferðum sínum út í eitt, landslagi, staðháttum, dýralífi og láta flakka ýmsar hugleiðingar sem um huga þeirra fóru. Kannski er það bara skáldskapur, hvað veit ég? Ég allavega man ósköp lítið hvað fór í gegnum hausinn á mér þegar ég fór þarna niður annað en að komast bara niður og finna mér stað til að éta á þar sem væri aðeins minni rigning og hlýrra. Mér leið samt prýðilega en get alveg viðurkennt að eitthvað var ég nú farinn að velta fyrir mér hvernig mér mundi ganga í gegnum erfiðustu parta ferðarinnar, þá einkum Vikfrafellsleið, Dyngjusand og jökulárnar við Tungnafellsjökul.

Hádegisverður rétt við veitingastað (Kiðagil).

En svo datt ég niður á Bárðardalsveginn og allt fór að ganga hraðar fyrir sig. Það stytti upp að mestu og ég var með goluna í bakið og gat auðveldlega haldið 20 km/klst. Nú fór ég hinsvegar að reyna að rifja það upp fyrir sjálfum mér hvar Kiðagil væri. Það væri nú freistandi að lauma sér inn í hlýjuna, drekka smá kaffi og þurrka jakkann sinn aðeins. En kortið í GPS-inu sýndi mér bara Stóruvelli og mig langaði alls ekki í hamsatólg eða kerti. Ég fann mér því góðan stað við steypt hlið, tendraði á eldunargræjunum og fékk mér fínasta þurrmat. Þegar ég svo pakkaði saman og hjólaði af stað sá ég fánana við afleggjarann á Kiðagili, sem er víst á sama stað og Stóruvellir. Ég hafði því nánast setið við bæjardyrnar og fengið mér að éta. Jæja, ég eyddi þó ekki peningum.

Grjótharður að éta þurrmat í vegkantinum.

Nú segir svo sem ekki mikið af ferðum mínum fram í Svartárkot nema bara að ég var í ágætu standi, en að verða vatnslaus. Ég var nú ekki búinn að hafa áhyggur af því að finna ekki vatn en þegar ég fór að svipast um eftir sprænum voru þær allar eitthvað hálfslepjulegar og jafnvel mjólkurlitaðar. Það endaði með því að ég fyllti ekki á brúsana fyrr en ég var kominn svolítið upp með Suðurá.

Séð ofan á stýrið. Rjúpnavettlingarnir góðu frá Áslaugu, vaðskór, bollinn minn og smá orka.

Eftir að hafa farið í gegnum Svartárkot fór leiðin að verða mjög skemmtileg til að hjóla. Slóðin hlykkjast í gegnum gróið land og töluvert var af sauðfé á beit. Fljótlega fer slóðin að verða mikið niðurgrafinn með mjúkri mold í hjólförunum. Breiðu dekkin á Puggnum voru í essinu sínu í þessum aðstæðum og mér miðaði vel. Ég tók eftir því hve mikið slóðin hafði versnað síðan ég fór þarna um síðast á bíl og hún er í raun orðin hálf ófær á köflum fyrir jeppa. Ég tók líka eftir því að eitthvað stórt faratæki hafði verið þarna á ferðinni og búið var að moka til í slóðinni. Sökudólginn sá ég rétt sunnan við Stóruflesju, en þar sat risastór hústrukkur fastur. Eigendurnir stóðu svo nokkur hundruð metrum framar með reku og voru að reyna að laga slóðina til. Þeir áttu engan möguleika á því að snúa við og urðu bara að þræla sér í gegnum þetta. Ég spjallaði aðeins við þetta fólk en fór svo og fékk mér kaffi í kofunum á Stóruflesju.

Brúin yfir Skjálfandafljót við Stóruvelli

Gangnamannakofarnir á Stóruflesju við Suðurá.

Eftir kaffidrykkju á Stóruflesju tók ég svo stefnuna á Botna og elti slóðann sem liggur að mestu með Suðuránni. Slóðinn er lokaður fyrir vélknúnum ökutækjum en er mjög skemmtilegur að hjóla. Ekki fann ég til þreytu og naut þess í botn að vera þarna einn með sjálfum mér. Ef frá er talið myndastopp við gamla gagnamannakofann, sem er magnað kennileiti á leiðinni, þá stoppaði ég ekki neitt.

Gamli gangnamannakofinn við Suðurá.

Hressing á Stóruflesju.

Suðurá- það viðraði svo sem ekki vel til myndatöku, en svæðið er ofsalega fallegt.

Eftir nokkra kílómetra víkur gróðurinn að mestu fyrir sandi og ógrónu landi var það ágætis áminning fyrir það sem koma skyldi daginn eftir. Ekki fannst mér ég vera búinn að hjóla mjög lengi þegar glitta fór í Botna, og nú var það stóra spurningin, yrði ég einn þar eins og í Sörlastöðum? Og ég skal eiginlega bara viðurkenna að ég var að vona það. Það fylgja því kostir að koma í skála og þurfa ekki að taka tillit til neins. Ég hlakkaði til að skipta um föt, hengja upp til þerris og langaði að geta geymt hjólið inni.

Hraun, hraun og aftur hraun- Við Botna.

Kominn í Botna.

Þessi sló ekki feilpúst þennan daginn frekar en þann fyrri.

Þegar ég kom í Botna voru allir hlerar fyrir gluggum og því ljóst að enginn var á staðnum. Ég gekk hringinn, opnaði allt og skrúfaði frá olíunni. Inni var reyndar miði á hurðinni sem sagði að skálinn væri upptekinn þennan dag fyrir gönguhóp, en ég átti pantað og búið að segja við mig að enginn annar ætti bókað. Ég var allavega klár á því að ég myndi ekki gefa neitt eftir ef einhverjir myndu poppa þarna upp. Frekar myndi ég sofa uppí hjá einhverjum. 

Það var gott að komast inn og kveikja upp.

Þetta var annað skiptið mitt í Botna og mér finnst þetta frábær staður.

Eftir hafa verið þarna á ferðinni í vetur, þá var ég fljótur að ná eldavélinni í gang.

Útsýni.

Fötin hengd upp til þerris.

Eftir að hafa hent draslinu mínu inn, þá hófst ég handa við að þrífa hjólið mitt og smyrja. Töluverður sandur og drulla var komin í keðjuna og því öruggast upp á framhaldið að halda þessu vel við. Restin af deginum fór svo bara í eitthvað almennt stúss sem viðhaft er í fjallakofum; hengja upp föt, kveikja upp, koma sér fyrir og "elda" mat. Ég sé í skissubókinni minn að ég hef fengið mér Tikka masala þurrmat og ég var ekkert of hrifinn af honum: 3,5 stjörnur af 5 mögulegum. 

Tikka masala frá Lyo skoraði ekki hátt en gerði sitt.

Puggurinn kominn í þurrk eftir þrif og smur.

Eftir að hafa gengið frá eftir matinn var ég eitthvað hálf eirðarlaus en náði þó að fylla eitthvað í skissubókina. Ég var aðeins farinn að hafa áhyggur af því að Vikrafellsleiðin sem ég ætlaði að fara daginn eftir gæti verið erfið. Á henni er bæði töluverður sandur og svo vissi ég af rudda-hrauni líka og ég var farinn að hafa áhyggjur af því að það færi að springa hjá mér. Fyrir ferðina hafði Siggi Erlings sagt við mig, "hún er eins leiðinleg eins og hún er falleg", og var það eiginlega það eina sem ég vissi. Hann var reyndar líka búinn að segja mér að ég yrði sennilega fljótari á hjóli heldur en bíl. Ég áttaði mig því ekki alveg á því hvað ég var að fara út í.

Vaðskóna og bollann geymdi ég alltaf framaná stýristöskunni.

Séð frá skálanum út á tjörnina sem er við Botna. Þarna er hægt að ná í vatn á sumrin. Í vetur þegar við Þórður vorum þarna, þá þurftum við að bræða snjó.

Séð yfir Botna og tjörnina. Það er símasamband þar sem ég stend.

Þegar klukkan var að ganga tíu um kvöldið ákvað ég svo að það væri best að fara að koma sér í bælið. Ég ákvað að taka daginn snemma en það vafðist eitthvað fyrir mér hversu snemma. Ég endaði á því að stilla klukkuna á 7, en ákvað samt að ég myndi ekki nenna af stað ef það yrði mígandi rigning. Ég hafði ekki minnstu hugmynd um hvað ég yrði lengi að koma mér í Öskju en það var bót í máli að ég myndi allavega ekki lenda í myrkri. Síðan sökkti ég mér ofan í Tryggva Emilsson og sofnaði að lokum eins og steinn í nýja svefnpokanum mínum.