Reynslusaga nikotínista

Hvíldarpúlsinn hjá mér var að nálgast eðlilegar slóðir þegar ég missti mig aðeins í nikotínpúðana aftur.

Það er ekki tekið út með sældinni að vera fíkill og eftir 9 mánaða nikotínbindindi þá féll ég á laugardaginn fyrir rúmri viku. Það var búinn að vera erfiður tími hjá mér og eftir nokkrar vikur með tóbakspúkann á annari öxlinni náði ég að sannfæra mig um að það væri í lagi að fá sér litla daufa púða. Það gæti varla valdið hjartsláttaróreiðu? 

Þetta var forvitnlegt ferli, löngunin smám saman versnaði og versnaði. Ég held í rauninni að ég hafi verið fallinn nokkrum vikum áður en ég lét af því verða að kaupa mér eitthvað. En á föstudagsvköldinu var ég gjörsamlega að drepast en náði að sitja á mér og moka í mig M&M í staðinn. Þá hélt ég að ég væri sloppinn. Svo helltist þetta yfir mig á laugardagskvöldinu og núna náði ég ekki að hemja mig og rauk út í búð og keypti litla dós af tveggja punkta Velo mini.

Þrátt fyrir að skammast mín fyrir aumingjaskapinn og finnast ég vera hálfgerður lúser, þá leið mér samt betur eftir að ég keypti púðana og tróð í mig. Mér leið eins og ég hefði fengið geðlyfin mín og slaknaði upp. En Adam var ekki lengi í paradís og fljótlega fór ég að taka eftir því að púlsinn hjá mér fór að rjúka upp. Þó ég væri með svona litla og daufa poka og þó ég væri að fara varlega í þetta, þá var hvíldarpúlsinn hjá mér á sunnudeginum 61 eða 6 hærri en deginum áður.

Ég hélt uppteknum hætti næstu vikuna og keypti mér aðra dós. En hvíldarpúlsinn hjá mér hélt áfram að vera í kringum 65 og á föstudeginum toppaði ég mig og fór í 69. Ég fór að ímynda mér allt það versta og leið eins og ég væri með háþrýsting og fannst ég finna hjartsláttinn þó ég væri ekki með neina óreiðu. Þetta varð til þess að drepa gleðina og mér leið illa að vera að taka þetta. Það var vel við eigandi að hætta þessu aftur á afmælisdaginn minn sem var á föstudaginn. Ég spýtti síðasta pokanum í ruslið þegar ég fór heim úr vinnu og hef ekki snert þetta síðan.

Ég fann ekki svo mikið fyrir fráhvörfum um helgina en í dag (mánudag) er ég búinn að vera með smá söknuð eftir eitrinu og væri ægilega til í að fá mér eina lummu. En það auðveldar manni þó lífið að geta sagt við sig að maður ætli ekki að gera líkamanum og hjartanu það að tjúnna sig upp á þessu eitri. Áfram veginn.