Mývatnshringur - Bikarmót #1 - upphitun

VO2 max æfing í gær.

Jæja nú er fyrsta keppni sumarsins að skella á og ég er stressaður eins og venjulega. Ofan á vanalega óttann sem fylgir hjólamótum (hræðsla við að detta eða lenda í slysi, vera skilinn eftir og bilanir) þá bætist ofan á þetta pressa um að standa mig. Ég er að fara að keppa við marga sem hafa ekki hjólað nándar nærri eins mikið og ég í vetur og það væri hallærislegt að verða á eftir þeim. Þegar ég horfi á hópinn þá held ég að ég ætti að geta endað ofarlega miðað við formið sem ég er í, en það er nú bara hluti af þessu.

Til að ég nái að enda ofarlega í þessu móti þá þarf ég að vera klókur. Ég þarf að halda aftur af mér fyrri hluta keppninnar og reyna að sýna ekki á spilin ef ég er að eiga góðan dag. Það sem ég hef mestar áhyggjur af er að ekki er ólíklegt að meðalhraðinn frá Másvatni og niður í Reykjadal geti orðið 50 km/klst ef það verður sunnanátt og Brúnabrekkan veldur mér smá áhyggjum. Ég þarf að reyna að halda mér fremsta hópi alveg að Prestkvömmunum (64km). Þá taka við brekkurnar sem verða eiginlega stanslaust klifur í 12 km með mikilli hækkun.

Markmiðið mitt er að komast með fremsta hópi upp brekkurnar en ég þori eiginlega ekki að hugsa lengra en það. Etir þetta tekur að halla undan fæti og líklegt að það verði sunnan blástur á móti. Það þýðir að mjög erfitt væri að vera einn og sennilega væri óskastaðan að komast í 3 manna hóp sem sliti sig frá í brekkunum og þannig gefa sér færi á sæti. Jæja nú er maður farinn að fara fram úr sér og ætti að hætta að velta sér upp úr þessu.