Á heimleið

Það er ekkert sem toppar það að komast á kaffihús lengst uppi í fjöllum eftir skemmtilegt klifur. Þarna erum við á uppáhalds veitingahúsinu okkar Restaurante Casa Fernando að fá okkur nýkreistan papaya mango safa. Og svo toppar maður þetta alltaf með tvöföldum espresso.

Jæja þá er sælan búin í bili og við förum út á völl í hádeginu. Þetta frí er búið að vera alveg upp á 10 þrátt fyrir að hótelið sem ég valdi hafi verið hálfgert slum. Hér eiga það flestir sameiginlegt að vilja sitja með sígó og marinera á sér lifrina fyrir utan íbúðina sína frá morgni til kvölds. Á næsta ári verður Harpa fimmtug og ég er að spá í að bjóða henni hingað út og þá verður ekkert slor- fjögurra stjörnu hótel og endalaus lúxus. 

Það er óhætt að segja að það sé fallegt í fjöllunum. Við enduðum þetta ferðalag á því að fara upp í Soria og fá okkur að borða. Hæfilega langt og ótrúlega fallegt klifur. 

Ingvar kíkti inn á Training Peaks hjá mér á sunnudaginn og sagði að það hefði ekki verið vitlaust fyrir mig að taka hvíldardag. En eins og ég sagði í síðasta pósti þá tók ég þessu mjög rólega. Maður var að alla daga en fann aldrei fyrir þreytu. Þetta voru tæpir 28 klst. á hjólinu á 7 dögum og 11 km hækkun. Hann henti á mig tveimur frídögum og svo taka innihjólreiðarnar við aftur.

Ætla að nýta tímann í vélinni og skrifa einhverjar hugleiðingar um ferðina og birti það vonandi fljótlega.