Hjólaferð 2023!

Í heitri laug.

Ég var búinn að vera undir mikilli pressu að taka ungana með mér í hjólaferðalag þetta sumarið. Í fyrra datt hún upp fyrir þegar ég braut í mér viðbeinið og voru það nokkur vonbrigði. Helsta áhyggjuefnið núna var hvernig ég myndi eiginlega ná að bera dót fyrir okkur öll, en ég hafði aldrei drattast til að setja bögglabera á hjólin hjá börnunum og kaupa handa þeim töskur. En það er með þetta eins og sumt annað í lífinu, það þýðir ekkert að velta sér upp úr þessu og bara spurning um að drullast af stað.

Ég fæ aldrei nóg af þessu.

Eftir að hafa kíkt á veðurspánna á þriðjudaginn sýndist mér að best væri bara að drífa okkur af stað sem fyrst og ná að klára þetta fyrir helgi. Það reyndist kórrétt hjá mér og í dag (sunnudag) er búið að mígrigna. Við lögðum af stað á fimmtudags eftirmiðdag og komum heim um klukkan 14 í gær (laugardag). Við gistum því tvær nætur og hjóluðum alls 70 km. Við hjóluðum inn Eyjafjörðinn og vorum með vindinn í bakið fyrstu 2 dagana og svo dúnalogn síðasta daginn. Það rigndi ekki og var hæfilega hlýtt. Ef einhver hefur áhuga er hægt að skoða fullt af myndum og kíkja á hvert við fórum á FB-veggnum mínum.

Það var orðið nokkuð klifjað hjá mér hjólið á tímabili.

En hvernig fór ég svo að því að taka með dót fyrir okkur þrjú? Á myndinni fyrir ofan má sjá tjaldið á bögglaberanum (græni pokinn). Í aftari töskunum var ég með 3 svefnpoka, 3 dýnur, 3 kodda, verkfæratösku, jakkann minn, húfu og vettlinga. Í bakpoka var ég með snyrtidót, klósettpappír, hátalara, ullarpeyslu, sundföt, eldunardót, diska, bolla, hnífapör og tilheyrandi. Töskurnar að framan voru fullar af mat. Eftir því sem minkaði í töskunum að framan fór ég að létta á bakpokanum. Börnin voru með jakka, sundföt og eitthvað dót sem tilheyrði þeim í sínum bakpokum. Við vorum ekki með nein föt til skiptanna.

Það verður ævintýri að fara einn í ferð næst og hafa endalaust pláss fyrir dót!

Horft yfir Leyningshóla í Eyjafirði.

En og aftur finnst mér eins og ég hafi verið búinn að gleyma hvað svona hjólaferðalög gera fyrir mig. Ég alveg hreint elska þetta og ég get eiginlega illa lýst því hvað það er. Það er bara einhver ótrúleg frelsistilfinning sem fylgir því að hjóla að heiman með allt sem maður þarf til nokkurra daga. Mér líður eins og ég sé að skilja allt veraldlegt að baki að eilífu og ég segi bless við allar áhyggjur. Næstu daga hef ég ekkert annað að hugsa um nema að koma mér milli A og B, næra mig, setja upp tjald, taka það niður, ganga frá og halda mér heitum og þurrum.... og endurtaka aftur og aftur. Og auðvitað að meðtaka og vera partur af náttúrunni sem ég hef einhvern veginn aftengst í daglegu lífi. Ég útskýrði þetta eitt sinn fyrir erlendum vini mínum sem "temporary relief from existensial anxiety". Það er kannski bara besta útskýringin á þessu.

Já þetta er stundum erfitt en aldrei svo að ekki sé hægt að halda áfram gegn loforði um Oreo upp á næstu hæð.

En það er eitt að gera þetta einn og annað að gera þetta með börnunum sínum. Það er ótrúlegt hvað þeim reynist þetta létt og hvað þau hafa gaman að þessu. Þau tala um hvað sé mikil náttúra og finnst flest sem fyrir augu ber áhugavert. Þau sjá gjarnan eitthvað sem fer framhjá mér. Þeim finnst gaman að setja upp tjaldið, gaman að fá að taka þátt í matarbrasi og alltaf spennandi að fara af stað á næsta stað. Svo ég tali nú ekki um að kveikja bál. Þetta er eins og með jólin, ótrúlegt að lifa þetta í gegnum börnin.

Það leit ekki vel út með bálið um tíma en með þrautseigju náðum við upp góðum eldi.

Mig langar mikið til að halda þessum hjólaferðalögum áfram en það er synd hvað maður hefur lítinn tíma í þetta. Þetta heillar Hörpu ekki og við erum saman á kafi í götuhjólreiðum. En ég er staðráðinn í að reyna að græja eitthvað á hjólin hjá börnunum fyrir næsta sumar svo þau geti borið töskur og farið með mér aftur. Og svo er kjörið að gauka að þeim útivistarbúnaði á afmæli og jólum. Það eru góðar gjafir.

Vegurinn fram Eyjfjörð er fullkominn í svona fjölskylduferð, lítil umferð og við lentum aldrei í veseni.

Svo er bara spurning hvert við stefnum á næsta ári? Mér finnst ekki ólíklegt að við munum reyna að finna okkur fáfarna sveitavegi þó þeir fari að verða vandfundir. Það er bara spurning hversu langt við þurfum að sækja en við gætum tekið strætó sem væri eflaust líka mikið sport. Aðalatriðið er að við séum þokkalega örugg. Ég mun fljótlega leggjast yfir landakort með þeim og pæla í þessu.

Dabjört tíndi fífla til að skreyta hjá okkur laugina.

Þó þessi ferð hafi ekki verið líkamlega erfið fyrir mig þá var ég reyndar með smá strengi í rassinum eftir að ýta hjólinu upp í Leyningshóla. Ég ætlað að hjóla í dag en nennti því ekki vegna veðurs. Áður en ég lagði af stað á fimmtudaginn var ég búinn að ná 3 góðum æfingum og svo bættust við 7 klukkutímar á hjólinu með börnunum og svo vorum við auðvitað að brasa allan daginn. Skv. plani eru bara 5:45 klst hjá mér í næstu viku en það getur vel verið að ég fari fram úr því ef mér líður vel og rætist úr veðri. Mánuður í Orminn.

Brynleifur tók þessa skemmtilegu mynd af mér. Börnunum finnst ég drekka alveg ótrúlega mikið kaffi í svona ferð. Það er eflaust rétt hjá þeim.