Eitt og annað....

Í Mývatnssveit í gær.

Að toppa: Ég var að hlusta á podcast í gær sem fjallaði um að toppa (peaking) á réttum tíma. Einn þjálfarinn sem var að tala sagði að ef maður næði þeirri list, þá væri maður kominn langt með að verða góður þjálfari. Ekki er óalgengt að stuttu fyrir það mót sem er í forgangi taki maður kannski 2 stórar vikur (overload), þ.e. á miklu álagi og æfingamagni (volume), skrúfi svo niður klukkutímana en haldi ákefðinni. Líkaminn fær nú tíma til að hvílast (tapering) en snerpunni er haldið við.

Ég var að lýsa því í pistlinum hér á undan hvernig ég tók 3 erfiðar vikur í aðdraganda fyrsta móts og var farinn að finna fyrir þreytu og að ég væri flatur. Hjartslátturinn var t.d. hættur að koma almennilega upp sem er hættumerki. En eftir að hafa tekið góða recovery æfingu eftir mótið og eftir að hafa hvílt mig aðeins þá finnst mér eins og ég sé að koma sterkur til baka. Á HFA æfingu á þriðjudaginn var púlsinn farinn að rjúka eðlilega upp og mér finnst ég hafa mikið meiri snerpu. Ég er því vongóður um að ég verði í fínu formi um næstu helgi en þá er Mývatnshringurinn, sem er fyrra A-mótið mitt í sumar (forgangur).

ATP (Annual Training Plan) á Training Peaks.

Að toppa tvisvar: Ef íþróttamaður nær að toppa almennilega þá getur hann búist við bætingu á aflafköstum (power output) á bilinu 0,5 - 6%. Þetta þýðir að hjólari með FTP upp á 250 w gæti t.d. verið farinn að sjá tölur upp á 260 w, formið er gott og hann getur líka verið mun skilvirkari og endst lengur. En það er ekki öll sagan, þetta er andlegt líka. Hjólari sem hefur toppað er andlega á góðum stað, hungraður í að keppa, sjálfstraustið er í botni og honum líður eins og hann geti rifið pedala af hjólinu.

Lífeðlisfræðilega séð getur þetta ástand ekki varað mikið lengur en 1-2 vikur og því mæla sumir ekki með því að maður reyni að gera þetta oftar en einu sinni á tímabili. En það var nú samt það sem ég ákvað að gera og sit uppi með þá ákvörðun.

Á ATP-inu mínu sést að eftir fyrra A-mótið (Mývatnshringinn) þá á ég að taka heila viku í frí. Næsta A-keppni er ekki fyrr en í lok ágúst (Ormurinn). Nú er veðrið að verða gott og það er hreinlega skelfileg tilhugsun að leggja hjólinu í heila viku. 

Follow the plan: Annað sem klifað er á í þessum fræðum er að fylgja planinu; FTFP (Follow The Fucking Plan). Mér hefur stundum hætt til þess að verða stressaður þegar mér finnst ég ekki sjá nógu mikinn árangur strax og vilja fara að hræra í hlutunum. En það er líka stundum sagt að það sé skárra að fylgja vondu plani heldur en að hafa ekkert plan eða vera allataf að breyt hlutunum. Það eru 13 vikur eftir af þessu hjólatímabili og ef ég ælta að vera í fínu standi í lok ágúst, þá er sennilega ekki vitlaust að hvíla eina viku. Þeir hjá Training Peaks vita sennilega meira um þetta en ég.

Ég fór að fletta upp í æfingadagbókinni og sé að ég hef ekki tekið heila viku í frí síðan ég var brotinn í júní í fyrra. Þegar ég tók off season í september og október, þá fór ég að hlaupa. Það verður spennandi að sjá hvort ég komi ekki bara þrælöflugur úr viku fríi og er staðráðinn í að vera duglegur að teygja og rúlla þann tíma.

Hjólið í gær og næsta vika: Í gær fórum við Harpa í Mývatnssveit og hjóluðum 2 hringi sem er sama lúppa og Harpa tekur um næstu helgi (27. maí). Hún tók þetta alla leið og vildi hjóla án þess að stoppa. Við keyrðum sæmilega hart á þetta, átum á hjólunum og þetta var fín æfing fyrir keppni. Við fórum 80 km og mér leið super-vel allan tímann. Þrátt fyrir mótvind á köflum tókst manni að halda uppi fínum hraða án þess að fara mikið upp fyrir Zone-2. 

Á morgun laugardag er Eyjó-áskorun hjá HFA og það snýst um að hjóla 4 x 26 km, s.s. rúmlega 100 km. Þetta er í rauninni kannski ekki alveg það sem ég þarf núna en ég er að spá í að taka þátt í þessu og reyna að halda mér bara rólegum. Í næstu viku mun ég svo taka 2 x intensity æfingu og eitt gott recovery. Hvíla svo föstudaginn fyrir mót. 

Mývatnshringurinn: B-flokkur karla byrjar hjá Jarðböðunum, fer sunnan við vatn, niður í dali, upp Presthvammana og svo upp Hólasand. Í einfölduðu máli sagt er þetta fyrst mikið á jafnsléttu og niður í móti en svo kemur mikið klifur sem mun reynast mörgum mjög erfitt. Hjá mér snýst þetta um að vera ennþá í þokkalegri stöðu þegar klifrið byrjar en það er meira en að segja það.

Ég er búinn að velta þessu fyrir mér fram og til baka og reyna að úthugsa einhverja taktík. En niðurstaðan er alltaf sú sama. Ég þarf bara að reyna að halda mér framarlega og bregðast við árásum án þess að klára mig fyrir brekkurnar. Það er alltaf hægt að vera með rosalegt plan en svo bara gerist eitthvað. Maður bara gerir sitt besta.