Gangurinn í þessu

Brúin við Hrafnagil, séð í norður.

 

Eftir frekar krumpaða byrjun á vikunni sem útskýrðist af líkamlegri þreytu og andlegri bugun á því að vera aftur mættur til vinnu eftir 10 daga frí (Post-Vacation Depression is a thing) þá er þetta held ég allt á réttri leið. Það er mun léttara yfir mér í dag og mér finnst ég vera aðeins að ná utanum hlutina.

Eftir að hafa skitið á mig á VO2 max æfingunni á mánudaginn var ég ekki alveg viss um hvernig mér gengi að jafna mig og halda dampi út vikuna. Ég var farinn að óttast að ég hefði farið allavega með aðra löppina fram af brúninni. En ég virðist hafa náð að bjarga í horn með því að breyta plönum og taka recovery æfingu í staðinn (hefði líka geta hvílt alveg). 

Eftir vinnu í gær tók ég örlítið minni útgáfu af VO2 max æfingunni og kláraði hana fínt í þetta skiptið. Púlsinn var reyndar aðeins lægri en síðast þegar ég tók hana sem gæti bent til uppsafnaðrar þreytu. 

En heildarplön vikunnar breytast örlítið frá upprunalegri áætlun. Ég fækka intensity æfingum um eina í þessari viku og tek endurance í staðinn. Planið er samt ennþá að taka 10 klst. á hjólinu. Þetta er allt spurning um að hlusta á líkamann og aðlaga sig. Læra að þekkja hættumerkin og taka tillit til þeirra án þess að fara að hlífa sér af óþörfu.

Eftir vinnu í dag er 2 klst endurance æfing á dagskrá, frí á fimmtudaginn en svo koma 2 feitir dagar. 2x20 mínútna threshold á föstudaginn og ef guð og gæfan lofar get ég tekið 4 klst. úti á laugardaginn. Síðan hvíli ég á sunnudag fyrir næstu viku sem er líka sver.

Síðustu- og komandi vikur í æfingum hjá mér. Annual Training Plan (ATP) úr Training Peaks.

Í þarnæstu viku er hvíldarvika (5:45 klst.) og svo koma tvær vikur sem eru 9,5 klst. Í seinni vikunni er svo fyrsta mót ársins (Suðurströndin). Eftir þá viku er „tapering“ vika í aðdraganda fyrra mótsins í sumar sem ég merki sem A-race (forgangur). Það er í rauninni vika til að undirbúa sig. Fáar klukkustundir með blöndu af endurance og stuttum sprettum með mikilli ákefð (t.d. tabata).

Það er pínu hrollur í mér að vera að fara að keppa aftur en ég er að reyna að plata hausinn á mér að líta bara svo á að ég sé bara að fara til að hafa gaman og hjóla með fólki. Ég reyni líka að vera duglegur að minna mig á að í þau skipti sem ég hef keppt, þá hverfur þetta stress alltaf um leið og maður fer yfir ráslínu. Þá fer maður í eitthvað zone og líður alltaf eins og maður sé með allt undir stjórn.