Hræðilegt svekkelsi.

Fótu upp í loft og svo er að vona það besta.

Æfingar dagsins samanstóðu af 30 mínútna útihlaupi og klukkutíma rólegu hjóli (sem ekkert varð af). Það er glærasvell út um allan bæ en ég hafði s.s. ekki áhyggjur af því þar sem ég er svo vel negldur á gömlu Brooks skónum. Ég byrjaði hlaupið frekar rólega en svo fór ég að gefa í og var í hörku stuði. Þegar ég var kominn í tæpa 3 kílómetra á fínum hraða missteig ég mig hinsvegar hrikalega og varð að hætta. Ég reyndi aðeins að halda áfram en sá strax að það var ekkert vit í því.

Ég skakklappaðist því heim og þegar þangað var komið setti ég fótinn í eldhúsvaskann í 20 mínútur og reyndi að kæla vel. Síðan át ég 2 ibufen og ligg nú hérna í sófanum með hátt undir fótinn. Þrátt fyrir verkjalyfin er ég frekar verkjaður í þessu og er hræddur um að ég þurfi að reyna að redda mér hækjum. Það er allaveg djöfull vont að stíga í fótinn. 

Ef það er eitthvað sem ég hata, þá er það að geta ekki hjólað eða hreyft mig. Ég ætla ekki að mála skrattann á vegginn, en ég hef á tilfinningunni að ég sé ekki að fara að gera neitt af viti næstu daga. En ég er ákveðinn í að leggja ekki árar í bát og ætla þess í stað að vera dulegur að mæta í ræktina. Ég sleppi þá bara fótaæfingum og geri það sem ég get.

Lærdómur: Þegar ég braut á mér viðbeinið í sumar reyndi ég alltaf að horfa á björtu hliðarnar og sagðist ætla að læra af þessu. Það sem ég lærði þá var að vera ekki á fleygiferð í rassgatinu á bíl. Eftir þetta hugsa ég mig tvivar um áður en ég tek tempo-hlaup í hræðilegu færi og hálku.