Áramótaheiti..... eða ekki

Úr einni af ferðunum upp í Skíðahótel. Mér reiknast til að ég sé búinn að hjóla þarna uppeftir milljón sinnum. Ok, kannski ekki alveg, en ferðirnar nálgast ábyggilega 50. Að fara þarna uppeftir er mín "go to" æfing þegar ég hef lítinn tíma og góð threshold æfing. 

Nú er hin árlega umræða um áramótaheiti komin á flug og mikið verið að ræða við allskyns líkamsræktar- og markþjálfa í fjölmiðlum sem gefa góð ráð. Meginstefið er að hafa þetta ekki of háleit markmið, skrifa niður markmiðin og einhver fleiri góð ráð... get ekki sagt að ég hafi hlustað af of miklum áhuga.

Ég fékk smá flashback við þetta enda er ekkert langt síðan ég var drullu óánægður með mig. Maður rokkaði upp og niður í þyngd og svo var ég náttúrulega líka reykingamaður í mörg ár. Mér leið ekki vel í eigin líkama. Og þegar mig langaði til að gera eitthvað í mínum málum var lausnin alltaf sú sama: að gera eitthvað hrikalega drastískt.

Þá þefaði maður uppi nýjustu skyndilausnina og hellti sér út í hana með öllum þeim boðum og bönnum sem henni fylgdu. Þetta var oft gaman fyrst en auðvitað ekki neitt líf til lengdar. Þá sprakk maður á limminu og fór að leita að nýjum lausnum. Og allt byrjaði upp á nýtt.

Hlutirnir fóru í rauninni ekki að gerast hjá mér fyrr en ég seldi bílinn og fór að þurfa að hjóla út um allan bæ. Ég fór að líta á samgönguhjólreiðarnar sem líkamsrækt og eins og ég hef oft sagt frá hérna á blogginu þá fannst mér þetta alltaf gaman. Og það var bara eitthvað hugarfar sem ég setti mér. Ég fór að sjá árangur og komast í form. Alltaf þegar ég þarf að skjótast á hjólinu þá veit ég að ég er að fara að græða á því. Í dag líður mér hreinlega ekki vel nema að ég hreyfi mig.

En ég hlekkja líka þetta myndband hér fyrir ofan sem ég sá í síðustu viku og tengi svo sterkt við. Ég hafði velt mikið fyrir mér sjálfinu (identity) og hlutverki þess við að koma manni á rétta braut. Þegar ég byrjaði að hjóla út um borg og bý þá upplifði ég í rauninni að ég væri að taka upp nýtt sjálf og taka ákvarðanir í lífinu út frá því. Gaurinn sem er alltaf á hjóli, sama hvernig veðrið var. Lattelepjandi umhverfis-dindill... kallið það sem þið viljið en ég var að tengja við þennan nýja gaur.

Ég skora á ykkur að kíkja á þetta myndband og leiða hugann að því hvort ástæðan fyrir því að þið séuð ekki að gera einhverja hluti í dag séu kannski vegna þess að ykkur finnst þetta ekki vera hluti af ykkur sjálfum? Mörgum líður t.d. illa í ræktinni og finnst þeir eigi ekki heima þar. Eftir 5 mánuði gæti staðan verið allt önnur. 

Í myndbandinu er lagt til að prufa að byrja á öfugum enda og spyrja sjálfan sig að því hvaða persóna (sjálf) maður vill vera. Hvernig vana hefur sú persóna og hvaða ákvarðanir myndi hún taka? Dæmi er tekið af konu sem missti 100 kg aðeins með því að spyrja sig stanslaust hvernig myndi heilbrigð manneskja (sem ég vil vera) bregðast við í þessum aðstæðum, hvað myndi hún velja?

Samlíkingin um atomin, þar sem hvert atom er lítill vani og hluti af stærri sameind (lífinu) er líka mjög áhugaverð. Tökum lítil skref og finnum nýjar venjur (atom), röðum þeim smám saman saman og að lokum erum við með mjög öfluga útkomu.

Jæja ég er að verða kominn út í móa með þetta og ætla að hætta þessu þusi. Ég set mér ekki áramótaheiti í ár en mun fljótlega setja markmið fyrir árið eins og ég var búinn að lofa.