Kirkjutröppurnar

Það er fyndið að það sem orðið það erfiðasta við að sauma er að þræða blessaða nálina. Dagbjört tók þessa mynd af mér í gær þar sem ég var að bæta botninn á leggings buxunum hennar. Það gekk furðu vel og við náum að lengja líftímann eitthvað. 

Í gær héldum við upp á afmælið hans Brynleifs í Kjarnaskógi og það er óhætt að segja að það hafi lukkast vel. Nokkrir krakkar og fjölskylduslektið skemmtu sér konunglega í myrkrinu. Við vorum undir tréskýlinu góða þar sem við kveiktum á friðarkertum, gerðum bál og tendruðum upp í grillum. Við borðuðum grillaðar pylsur, muffins, kakó og kaffi. Börnin þreyttust ekki á að hlaupa inn í myrkvaðan skóginn og komu svo sturluð úr hræðslu til baka, enda mikið um drauga og tröll þarna inni.

Vinahópurinn hans Brynleifs.

Vinnudagurinn í dag var frekar busy og óþarflega mikið af einhverjum leiðindamálum í gangi sem taka svolítið á mann. En maður er að herðast og færast nær því að taka það ekki inn á sig. Ég náði í það minnsta að hætta að velta mér upp úr þessu eftir að ég stimplaði mig út. Það er framför.

Eftir vinnu fór ég með Dagbjörtu í píanótíma og á meðan hún var þar tók ég æfingu í kirkjutröppunum. Fyrst tók ég upphitun og svo 8 spretti upp. Þetta var auðvelt til að byrja með en á sjötta spretti var ég farinn að mæðast býsna mikið og fór ekki upp í 10 eins og ég hafði ætlað mér. Ég vildi eiga eitthvað bensín á tanknum fyrir morgundaginn. Þegar heim var komið tók ég rúmlega 30 mínútur af teyjgum, upphífingum og planka. Síðan eldaði ég dýrindis fisk og Harpa kom að borða með okkur. Snilldar dagur þegar öllu er á botninn hvolft.