Tour de Ormurinn 2022 - uppgjör.

Á ráslínu.

Jæja þá er síðasta mótið sem var á dagskrá hjá mér í sumar búið og ég aðalega þakklátur fyrir að hafa náð að vera með. Ég missti af 2 bikarmótum og Íslandsmótinu vegna viðbeinsbrotsins og 2 fyrstu mótin voru hálfgerð vonbrigði. Af þeim mótum sem ég hef keppt í þá er þetta klárlega skemmtilegasta mótið. Þessi braut er mjög falleg, skemmtileg og virðist henta mér ágætlega. Umgjörðin er frábær, starfsfólkið skemmtilegt og stemmningin í endamarkinu, þar sem boðið er upp á ýmsar veitingar eins og kaffi og bakkelsi, er frábær. Rúsínan í pylsuendanum er svo að fara og láta líða úr sér í Vök og fá svo súpu og brauð.

Það fór bara vel um okkur í tjaldvagninum.

Við Harpa lögðum af stað á föstudagsmorguninn og pikkuðum upp tjaldvagninn í Brekku á leiðinni austur. Þegar við höfðum komið okkur fyrir á tjaldsvæðinu á Egilsstöðum þá keyrðum við brautina og fórum svo út að borða. Helga og Simmi voru líka að fara að keppa og voru í hjólhýsi við hliðina á okkur. Um kvöldið kíktum við yfir til þeirra í drykk og spjölluðum. Það er einmitt þetta sem er svo ótrúlega gaman við þetta; að hitta skemmtilegt fólk sem er að garfa í svipuðum hlutum.

Við stoppuðum í Atlavík þegar við skoðuðum brautina.

Brautarskoðun

Harpa hafði ekki farið þessa braut þannig við ákváðum að keyra þetta og sjá hvernig þetta liti út. Það kom s.s. ekkert á óvart í þessu nema malarkaflinn frægi sem var mikið mun verri en í fyrra. Núna var verið að vinna í honum og hann var mjög grófur á köflum. Þessi kafli reyndist mér erfiður í fyrra og ég óttaðist að þetta yrði ennþá verra í ár.

Brautin

Ræst er við N1 á Egillstöðum og stefnt í norður yfir brúnna að Fellabæ. Þar er beygt í vestur í gegnum Fellabæinn og farið inn á Upphéraðsveg (F931) og hjólaði upp með fljótinu. Þegar komið er að Fljótsdalsbrúnni er farið yfir og svo liggur leiðin aftur til baka í gegnum Hallormsstaðaskóg.

Nýja hjólið var alveg geggjað.

Keppnisdagur

Ég vaknaði klukkan 06:30 og mallaði mér hafragraut með þurrkuðum ávöxtum, kókosflögum, fræjum, sírópi og eggi. Þetta var frekar stór skammtur og það var engin unun að koma þessu í sig. En þetta er það sem hefur reynst mér best að éta fyrir keppni. Og síðan drakk ég bara einn kaffibolla- en varð að láta það nægja svo ég myndi ekki auka um of á vatnslosun. Það er ekki í boði að míga á leiðinni eða rétt fyrir startið. Eftir það græjuðum við okkur, settum gel í vasana og fórum að hita upp. Ég tók svo með mér einn banana á ráslínu til að borða rétt fyrir startið.

Hafragrautur er ómissandi fyrir keppni.

Samkeppnin
Ég vissi ekki alveg hvar ég stóð fyrir þetta mót en ég vissi að þarna voru nokkrir sterkir hjólarar á minn mælikvarða. Þorbergur Jónsson sem keppti í Elite á Íslandsmótinu, franskur Elite hjólreiðagaur, Jón Arnar sem vann B-flokkinn á Þingvöllum um daginn, Helgi Björnsson sem varð í 4. sæti á Íslandsmótinu í B-flokki í götuhjólreiðum og svo Hjalti Jóns, Stebbi Garðars og Simmi úr HFA. 

Ég, Jón Arnar og Helgi að vinna okkur upp.

Taktíkin

Eins og í fyrra þá var taktíkin bara að reyna að hanga í fremstu mönnum eins og ég gæti og sjá hvert það myndi leiða mig. Ég vissi að ég yrði sterkur í brekkunum en þyrfti að hafa mig allan við að halda í þessa gaura niður brekkur. Ég var með það bakvið eyrað að prufa að gera árás í einhverri brekku og komast í burtu, en þær eru bara allar svo langt frá markinu að það er eiginlega vonlaust að vera einn í 20-30 km.

Startið

Ég kom mér fyrir framarlega í startinu og var ekkert að stressa mig of mikið. Ég vissi að pelotonið myndi slitna í brekkunum í Fellabænum og bara spurning um að komast í gegnum það. Það kom mér hinsvegar á óvart hversu hratt startið var. Það var keyrt á meira en 40 km/klst alveg frá upphafi og ég fór að síga niður hópinn út af því ég var ekkert að stressa mig. Það endaði með að ég þurfti að brenna upp eina eldspýtu og fara í 700W upp Olísbrekkuna til að ná í fremstu menn aftur. Upp úr Fellabænum kemur líka ein mjög krefjandi brekka og þar þurfti maður að hafa sig allan við.

Fellabær að brú

Eins og ég vissi þá þynntist hópurinn mikið í Fellabænum. Ég vissi ekki alveg hvernig staðan væri nema að ég vissi að Stebbi, Tobbi og franski gaurinn væru líklega komnir með bil. Simmi datt svo aftur úr okkur og ég fór að vinna með Jóni Arnari, Hjalta og Helga Björns. Á malarkaflanum náði Hjalti að brúa yfir til hinna en ég var gjörsamlega að bugast við að halda í Jón Arnar og Helga. Púlsinn var constant í 160 og yfir, eitthvað sem ég hef talið vera VO2 max hjá mér. En eftir að við komum út af mölinni náði ég að jafna mig ágætlega og við Helgi og Jón fórum að vinna ágætlega saman í að minnka bilið á hina. Í brekkunni niður að brúnni náðum við Hjalta (sem var kominn með krampa) og svo bættist Stebbi í hópinn á brúnni.

Hérna sést vel hvernig við fórum að slaka á eftir að komið var yfir brúnna.

Frá brú að endaspretti

Brekkan upp frá brúnni upp í Hallormstaðaskóg er býsna löng og strembin. Þarna fór ég eitthvað að þenja mig og náði smá bili á hina 4. Þegar ég var að verða kominn upp sá ég glitta í Tobba og franska gaurinn og var að spá í hvort ég gæti slitið mig frá og reynt að brúa yfir til þeirra. En bilið sem ég var kominn með var ekki nóg og ég fann að ég myndi sennilega brenna upp restina af eldspýtunum við þetta. Ég hægði því á mér aftur og hópurinn rann saman. Í brekkunum sem á eftir komu gaf ég yfirleitt í og þá var ég aðeins að testa í hvernig ástandi hinir væru og var að spá í hvort ég næði að þreyta þá aðeins. Það hvarlaði að mér að gera árás en það hefði sennilega verið heimskulegt. Á þessari leið var Stebbi farinn að skamma mig fyrir að vinna of mikið en hinir voru orðnir tregir við að taka púll. Allt eftir bókinni. Þegar 2 km voru eftir í mark vorum við nánast farnir að setjast upp, sikk sakka á veginum og fylgjast með hvað hinir væru að spá. Þetta er stundum kallað "cat and mouse play".

Endaspretturinn

Síðasti spottinn í Orminum er niður í móti. Þegar ca. 600 metrar eru eftir í markið er maður að koma niður litla aflíðandi brekku og sér niður að endamarkinu. Á þessum tímapunkti var maður í rauninni farinn að undirbúa sig undir að fara í endasprett þegar 2-300 metrar yrðu eftir og var bara að fylgjast með hinum. En það voru líka mistökin sem maður gerði. Helgi, sem hafði verið viljugur að vinna alla leiðina hafði ekki sést frammi í smá tíma (og maður fattaði það ekki). Þarna var hann að spara orku og hvíla sig. Á hæðinni gerði hann hinsvegar árás í langan endasprett og sleit sig fram úr okkur öllum hinum. Þetta gerði hann svo óvænt að við áttum ekki séns á að ná honum. Ég átti bara inni orku til að koma mér upp í 780W og það nægði til að skríða fram úr Hjalta og Stebba, en Jón Arnar var sekúndu á undan mér.

Ég og Harpa eftir keppnina.

Lærdómurinn

Ég endaði fimmti í heildina og ég er bara gríðarlega stoltur af því. Gaurarnir sem voru fyrir ofan mig eru allt mjög sterkir hjólarar og ég var því í góðum félagsskap. Það að hafa átt séns á að komast á pall er bara mjög gott. Árásin hans Helga var ótrúlega vel framkvæmd og úthugsuð. Þó þetta hafi hugsanlega kostað mann verðlaunasæti, þá gat maður ekki annað en tekið hattinn ofan fyrir honum og brosað út í annað. Í þessari keppni komst ég að því að þó ég hafi bara verið að þjálfa mig sjálfur þá hef ég allavega verið að gera eitthvað rétt. Stöðugleiki, hollt mataræði og að gefast ekki upp þegar ég viðbeinsbrotnaði skilaði árangri sem ég er stoltur af því.

Í þessari keppni sparaði ég mig alls ekki og var sívinnandi. Ég brenndi trúlega mörgum eldspýtum á vitlausum tíma bara við að testa mig, testa aðra og sýna að ég ætti heima þarna. Ef ég vil eiga möguleika á sæti í framtíðinni, þá þarf ég trúlega að vera aðeins taktískari og duglegri við að éta fyrst matinn af diskunum hjá hinum áður en ég klára matinn af mínum diski.

Að lokum lærði ég að ég get sennilega farið dýpra en mig grunaði. Ég hélt oft að ég væri alveg að klára mig en ég skreið alltaf saman aftur og gat haldið áfram að ýta. Hjólreiðar eru í rauninni að einhverju leiti keppni í að þola mestan sársauka og það þarf reynslu til að finna hvar rauða strikið liggur- strikið sem maður má ekki fara yfir vilji maður ekki klára sig alveg. Kannski hefði ég getað farið ennþá dýpra og gert en betur? Ég er allavega sprækur í dag og átti fínan hjólatúr þar sem ég var fullur af orku.

Harpa með bikarinn fyrir fyrsta sæti.

Árangurinn hjá Hörpu

Harpa er búin að vera með brjósklos í sumar en hún gafst aldrei upp. Hún er búin að vera í þrotlausri vinnu í sjúkraþjálfun en samt náð að æfa eins og skrokkurinn leyfir. Það þarf ekkert að orðlengja það að hún vann kvennaflokkinn örugglega og ég er ótrúlega stoltur af henni. Sumarið sem var á leiðinni í vaskinn endaði með því að hún verður sennilega bikarmeistari í B-flokki kvenna, hún vann stelpuhring Akureyrardætra í síðustu viku og nú Orminn. Hún er ótrúleg.

Að lokum er hér tölfræðin úr keppninni úr Training Peaks. Ég er reyndar búinn að vera að fá mjög skrítnar vattatölur og Strava og TP ber ekki saman. Vöttin í æfingatúrunum upp á síðkastið hafa verið skuggalega lág. Þarf að prufa að calibrera nýju vattasveifarnar og sjá hvort það breytist eitthvað.

Uppfært (des 2022): Ég kalibreraði vattamælinn á hjólinu nokkrum dögum eftir Orminn í fyrsta skipti og það hafði mikil áhrif. Tölurnar úr Orminum eru því nokkuð langt frá því að vera í lagi myndi ég halda.