Dagur #49

Við Harpa að taka einn klassískan Eyjó.

Ég lét verða af því að skella mér út aftur að hjóla- og það var betra en gott. Það skemmdi heldur ekki að veðrið lék við okkur þrátt fyrir smá mótvind á leiðinni heim. Sól í heiði og 17°C. Við byrjuðum þetta rólega og mér fannst eins og ég hefði varla sleppt úr degi að hjóla. Ég var búinn að velta fyrir mér hvort ég yrði eitthvað óöruggur á hjólinu- en fann ekki fyrir því. Ég ætla ekki að hjóla eftir neinu plani á næstunni heldur bara fara út að hjóla við hvert einasta tækifæri. Bara njóta þess að hjóla og reyna að muna afhverju ég er að þessu. Svo stefni ég að því að keppa í Orminum 13. ágúst.

Þegar ég hjóla finn ég ekki fyrir neinum verkjum í öxlinni. Undantekningin á því er þegar ég þarf að kippa upp stýrinu þegar ég fer yfir ójöfnur eða upp á gangstéttar. Dags daglega finn ég verk við svipað átak eða þegar ég reyni að lyfta upp þyngri hlut í axlarhæð. Verkurinn er þá ekki í sjálfu brotinu heldur í beininu nær hálsinum. Ég hef grun um að þetta tengist plötunni sem var sett. Ég yrði ekki hissa þó ég þyrfti aðra aðgerð til að losa mig við þessa plötu en við sjáum til.

Ég á tíma í röntgen 9. ágúst og hjá Ómari bæklunarlækni 10. ágúst og það verður forvitnilegt að sjá hvað kemur út úr því. Drauma planið er að ég geti svo notað vikurnar eftir það í endurhæfingu og byrjað í ræktinni í september.

Performance Management Chart.

Hendi hér inn að gamni útkeyrslu úr Training Peaks forritinu. Skyggða svæðið er formið og bleika línan er þreytan. Þarna sést hvernig ég fór að hrapa niður eftir slysið en svo fór ég að ná að hífa þetta upp aftur með þessu sprikli sem ég gerði í ferðalaginu til Svíþjóðar og Danmerkur. Ég er bara nokkuð ánægður að hafa snúið þessu við og hefði sennilega komið inn fleiri æfingum ef kálfinn hefði þolað hlaupin betur. Það hefði verið svo auðvelt að leggjast bara í kör og gera ekki neitt en ég er orðinn það sjóaður í þessu að ég veit að smá er betra en ekkert. Safnast þegar saman kemur. Það er geggjað að geta hent sér út að hjóla núna og finna að formið er ekki farið.

Þyngdin.

Það er einnig áhugavert að skoða hvernig þyngdin hefur sveiflast í gegnum þetta tímabil. Ég stefndi alltaf að því að vera kominn í ca. 63 kg á Íslandsmótinu og það var að ganga eftir. Eftir slysið bjóst ég við því að þyngjast hratt en raunin varð að ég hrapaði niður í rétt rúmlega 60 kg. Þetta hefur sennilega verið vöðvarýrnun. Í ferðalaginu át ég eins og fengi borgað fyrir það og var kominn í 64,7 kg þegar ég kom heim en er alveg viss um að það verður fljótt að tálgast af mér aftur.

Ég er fínn eftir túrinn í gær, finn ekki fyrir neinni þreytur og hlakka til að fara út seinnipartinn. Ef veðrið verður gott stefni ég að því að fara í Víkurskarðið. Ef það verður rigning læt ég nægja að fara upp í skíðahótel.

Annars ætlum við Harpa að fara með börnin upp í Mývatnssveit um helgina. Vonandi náum við góðum hjólatúrum á morgnana og getum svo gert eitthvað skemmtilegt seinnipartinn.