Dagur #3

Ég svaf vel í nótt. Held ég hafi örugglega sofið í allavega 9 klst- ekki veitir af. Staulaðist svo á fætur, fékk mér að borða og hellti upp á kaffi. Síðan lá ég bara fyrir til kl. 12:00 en fannst þá nóg komið. Fékk mér hádegismat og á meðan var ég á "refresh" takkanum á timataka.net að fylgjast með hvernig Hörpu gengi. Hún kom önnur í mark í sínum flokki, nokkrum sekúndubrotum á eftir næstu konu. Sú sem vann hefur verið að keppa í Elite flokki en keppti niður fyrir sig núna, þannig að þetta er því ótrúlega góður árangur hjá Hörpu. Hún er í geggjuðu formi.

En þó mér finnist einna skást að liggja fyrir þá var ég búinn að ákveða að reyna að gera eitthvað á heimilinu í dag. Ég tók því aðeins til, gekk frá þvotti og setti í aðra vél. Síðan ákvað ég að taka göngutúr í blíðunni. Það er skrítið að verða þreyttur bara við að ganga 4 km en ég er ákveðinn í því að hreyfa mig eitthvað á hverjum degi. Ég fékk smá þreytu í mjóbakið við þetta og svo anda ég mjög grunnt og þarf að passa mig að draga djúpt andan reglulega. Þetta gerist ómeðvitað og væntanlega geri ég þetta til að hreyfa brjóstkassann sem minnst og þar með beinbrotið.

Andlega er maður í þokkalegu standi en er samt að glíma við allskonar efa og blendnar tilfinningar. Annarsvegar eru það hlutir sem snúa beint að áhugamálinu og svo öll áhrifin sem beinbrotið hefur á persónulega lífið og vinnuna.

Ég var drullu nervus fyrir mótinu um helgina og var ekki búinn að ná þannig úrslitum að ég væri sannfærður um að ég ætti heima þarna. Eftir að hafa orið vitni að slysinu í fyrsta mótinu og svo að láta droppa mér í móti númer tvö, þá var maður orðinn eitthvað efins. Svo kemur þetta beinbrot í hausinn á manni og maður fer alvarlega að velta fyrir sér hvort þetta sé allt þess virði? En ég veit líka að það er eðlilegt að fara í gegnum þessar tilfinningar og verða hræddur.

Svo ég sé líka alveg hreinskilinn þá var æfingamagnið og öll pressan sem ég var að setja á sjálfan mig út af mótunum aðeins farin að taka gleðina úr þessu hjá mér. Inn í það blandaðist gríðarlega þétt prógram í sumarfríinu og mjög krefjandi tímabil í vinnunni. Ég var á köflum nálægt því að bugast andlega af pressu sem mér fannst koma úr öllum áttum. Þetta var því ágætt "wake up call" og tilefni til að endurskoða hlutina í víðara samhengi. 

Það eina sem er ákveðið hjá mér núna er að byrja að hjóla inni um leið og ég má og reyna að endurhæfa á mér öxlina svo ég geti náð fullum styrk í efri partinum og verði ekki með skerta hreyfigetu. Ég er að vonast til að geta hjólað eitthvað með Hörpu seinna í sumar og hef grun um að þetta muni ekki hafa of mikil áhrif á mig.