Dagur #2

Hjálmurinn eftir slysið.

Það hefur s.s. lítið breyst síðan í gær. Mér var boðið að fara í aðgerð og eftir hafa ráðfært mig við 4 lækna, hjúkrunarfræðinga og sjúkraþjálfara, þá var niðurstaðan að þiggja það. Það er því miður viku bið og ég verð að viðurkenna að ég hlakka ekki til næstu daga. Mér líður bærilega þegar ég ligg fyrir en þegar ég stend upp og geri eitthvað þá juggast beinendarnir saman og þetta er allt á fleygiferð. Ég ét 1000 mg af parkódíni á 4-5 klst fresti og það gengur hratt á lagerinn.

Það er nú ekki mikið sem maður getur gert með einari eins og konan sagði. Það er stórátak að klæða sig, erfitt að vaska upp og maður getur ekki skipt á rúminu, svona til að nefna eitthvað. Svo er maður náttúrulega með drullu mikið samviskubit yfir vinnunni og finnst maður eigi að vera á skrifstofunni. Ég ætla reyndar að kíkja þangað í hádeginu og ganga frá einvherjum lausum endum.

Ég veit ekki hvar ég væri ef ég hefði ekki haft Hörpu með mér í þessu. Hún hefur verið alveg ótrúleg og hjálpað mér við að klæða mig, fara í sturtum skipta á sárunumm, hún er búin að elda fyrir mig og passa að ég hafi föt. Alltaf hress, alltaf brosandi og jákvæð. Það gerir þetta svo mikið auðveldara. Núna er hún farin að keppa á Snæfellsnesi og ég veit að hún á eftir að rúlla þessu upp.

Ég henti inn mynd af hjálminum að gamni. Ég myndi náttúrulega aldrei láta mér detta í hug að vera hjálmlaus á hjóli og þarna sér maður ástæðuna. Ég veit ekki hvernig skallinn á mér hefði litið út ef ég hefði ekki verið með þennan hjálp sem nú hefur þjónað sínu hlutverki og verður skipt út.