Dagur #19

Það var gott að komast á hjólið þó maður hafi ekki verið að gera neinar rósir.

Ég ætla ekkert að ljúga því en ég er búinn að vera að fara í gegnum býsna erfiðan tíma og það tengist minnst þessu blessaða beinbroti- það grær með tímanum. Ég ætla ekkert að fara nánar út í það hér, en núna er ég að búta allt niður í minni verkefni, endurskipuleggja og forgangsraða. Þetta á bæði við um vinnuna og daglega lífið. Þó manni finnist að maður þurfi að vera glíma við alla skapaða hluti á sama tíma, þá er alltaf betra að fókusera á það mikilvægasta og fallast ekki hendur. Alltaf gera eitthvað og detta ekki í þann gír að fara að fresta hlutunum.

Þolli var hjá mér í nokkra daga og þó ég vildi gjarnan hafa verið betur upp lagður og geta gert eitthvað af viti, þá var heimsóknin góð og við náðum góðu spjalli um lífið og tilveruna eins og okkur er lagið.

Í gær fékk ég Hörð í heimsókn og hann setti upp fyrir mig nýja trainerinn. Eftir það hjólaði ég í 30 mínútur og það gekk bara fínt. Ég get hvílt báðar hendur á stýrinu án þess að finna mikið fyrir því. Ég var að lulla á 120 vöttum og fannst það lítið mál fyrir fæturnar- og hnéið sem fór verr út úr krassinu kvartaði ekki. En púlsinn var langt fyrir ofan það sem er eðlilegt hjá mér á þessu álagi og því ákvað ég að vera bara skynsamur. Eftir þetta lagðist ég á gólfið og gerði smá magaæfingar en það er vandmeðfarið svona tjónaður. Í dag var frekar mikið að gera hjá mér og ég gekk 10.000 skref þannig ég ákvað bara að hvíla hjólið í dag. Það var reyndar ekki síst fyrir að ég var aðeins aumur í rassinum eftir að hafa ekki setið á hnakknum í 19 daga.

Annars virðist batinn nokkuð stöðugur. Ég er eiginlega alveg hættur að éta verkjalyf og finn sjaldnast nokkuð fyrir þessu ef ég held mig á mottunni. Ég er að spá í hvort ég rífi umbúðirnar af á morgun og sjái hvort skurðurinn líti ekki vel út. Ég má nota hendina undir axlahæð en ekki lyfta neinu þungu. Maður finnur alveg sín takmörk þegar maður gleymir sér og ætlar að teygja sig í glas uppi í skáp.

Eitt hefur þó aðeins verið að pirra mig og það er einhver dofi sem ég fæ stundum í hægri fótinn. Í vinnunni í dag sat ég eitthvað skakkur með krosslagða fætur og það var óþægilegt að ganga næsta klukkutímann. Ég veit ekki hverju þetta tengist. Hvort það geti hreinlega verið að ég sé orðinn svona rosalega lár í blóðþrýsting að ég sé ekki að koma blóði út í vöðvana. Virkar það svoleiðis? Hvað veit ég?

Börnin komu til mín í dag og það léttir lundina. Núna er klukkan 20:20 og þau bæði úti að leika við vini sína. Það eru forréttindi að búa í þessu frábæra hverfi þar sem eru vinir á hverju strái og óhætt að leyfa þeim að vera úti langt fram á kvöld. Það verður áskorun að fara í gegnum heila vinnuviku með þau sjálfala heima en ég er að hugsa um að fá þau til mín í vinnuna í hádeginu alla daga til að borða með mér. Þá sé ég þau aðeins og þau eru með smá program.

Áðan pantaði ég hótel fyrir mig og börnin í Kaupmannahöfn í 3 nætur. Það sem átti að vera hjólaferð í tjaldi er náttúrulega búin að breytast yfir í eitthvað allt annað. En við bara aðlögum okkur að því og eigum eftir að hafa það þvílíkt gaman og finna eitthvað skemmtilegt að bralla. Verst að þetta verður miklu dýrara.

Ég hef ekki ennþá heyrt frá tryggingunum varðandi hvort hjólafötin mín verða bætt. Ég er því ekki búinn að kaupa mér nýjan hjálm eða buxur. Það liggur s.s. ekkert á því. Ég ætla að vera duglegur að hjóla inni næstu 2 vikur og svo reyni ég eflaust að skokka eitthvað úti. Verst finnst mér að geta ekki tekið armbeygjur og upphífingar. 

Ég á tíma hjá Ómari bæklunarlækni þann 10. ágúst en held að ég ætti nú alveg að geta hjólað úti vikuna eftir að ég kem frá útlöndum 18.- 24. júlí. Það er yfirleitt talað um 6 vikur. Þangað til verð ég að bæta í ákefðina í inniæfingunum.

Jæja, nú er ég búinn að vaða úr einu í annað og læt þetta gott heita í bili.