Hauskúpur

 

Einhvað dund

Ég er búinn að setjast við vinnuborðið mitt og föndra eitthvað 4 kvöld í röð. Tilfinningin hefur góð á köflum, en ekkert merkilegt komið út. Ég á voðalega erfitt með að finna mér einhver verkefni og hef litið á þetta sem svona einhverja upphitun. Í gækvöldi datt mér í hug að gera eitthvað á gulum grunni, eitthvað sem færi vel á bláa vegginn í svefnherberginu mínu. Þetta varð nú ekkert meistaraverk en þetta var gaman og gaf mér hugmyndir af nýjum verkefnum. Ég hengdi þetta svo upp með kennaratyggjói fyrir ofan rúmið mitt.

Nú er ég með 4 hauskúpur fyrir ofan rúmið mitt, 3 af dádýrum og svo þessa mennsku. Íbúðin mín, stofan, barnaherbergin og vinnuborðið eru í raun orðin full af hauskúpum, bæði myndum og af dádýrum sem ég hef skotið. Ég hef ekki hugmynd um afhverju. Ég var að velta fyrir mér hvort þetta gæfi einhverja mynd af sálarástandi mínu og það hefði opnast einhver glufa ofan í undirmeðvitundina og það væru að brjótast fram einhverjar niðurbældar tilfinningar. En það er sennilega bara rugl enda líður mér vel. En ég hef oft tekið einhver skeið þar sem ég dett inn í einhver þemu og finn engar skýringar á því. Allt í einu bara verð ég að mála báta, hauskúpur eða fjöll. 

En þar sem ég ligg hér í rúminu og skauta yfir helstu fréttir dagsins og samfélagsmiðla rakst ég á tvennt sem mig langar að birta og ástæðan er sú að það tengist hvorutveggja þessari sköpunarlægð sem ég hef verið í. Það fyrra er tilvitnun í Andy Worhol:

Don’t think about making art, just get it done. Let everyone else decide if it’s good or bad, wether they love it or hate it. While they are deciding, make even more art.

- Andy Warhol

Og það seinna er úr viðtali við Steinar Braga:

„Ég ber ómælda virðingu fyrir öllum sem skapa list, hvort sem hún heppnast eða ekki. Það krefst ómælds hugrekkis og þolgæðis að helga lífi sínu einhverju sem líklegast reynist vera misheppnuð atlaga, og gera það svo aftur og aftur þar til eitthvað almennilegt verður til – úr engu. Og gæti breytt öllu. Það má hlæja að því líka. Ég held samt að í dag hefðu íslenskir höfundar gott af því að þenja sig eilítið meira og skilja að menning sé í grunninn umsagnarnalaus og hol að innan án þeirra. "

Gamlar góðar klisjur.