Hvernig ætli sé að vera þunglyndur?
Í gær var mikið að gera í vinnunni- eftir það fór ég í ræktina, svo á þvæling með Davíð og svo átum við kvöldmat. Hann skutlaði mér svo heim klukkan rúmlega sjö og þá var ég alveg búinn á því. Ég nennti ekki einu sinni að ganga frá úr íþróttatöskunni heldur horfði bara á fréttirnar, drakk einn bolla af kaffi og lagðist svo upp í rúm að lesa. Mig langaði að mála en ég hafði ekki orku í það. Ég hugsa að ég hafi náð 10 tíma svefni, sem var auðvitað gott.
Ég get ekki sagt að ég hafi verið á neinum bömmer yfir þessu en mér fannst samt eins og ég hefði eitthvað hangandi yfir mér. Var ekki búinn að ganga alveg frá eftir Reykjavíkurferðina og svo stóð uppþvottavélin ótengd á miðju eldhúsgólfinu. Síðan á ég eftir að taka gamla hjólið hans Brynleifs í gegn, ganga frá í skúrnum og fara að pakka.
Í dag var aftur mjög annasamur dagur í vinnunni og þegar ég kom heim var sama sagan, ég var eitthvað voðalega þreyttur og þungur andlega. Mig langaði bara að fara í sund eða hanga eitthvað. En í staðinn náði ég að hrista af mér slenið og gera eitthvað af viti. Ég mokaði hér fyrir utan, hreinsaði af bílnum hennar mömmu og fór svo inn að ganga frá. Gekk frá þvotti, setti í vél, sorteraði föndurdótið hjá krökkunum, moppaði og snurfusaði aðeins. Lokahnykkurinn var svo að tengja uppþvottavélina, koma henni af stað og skrúfa á hana framhliðina.
Það er ótrúlegt hvað einföld verkefni geta vaxið manni í augum. Ég var búinn að velta því alvarlega fyrir mér að bíða með þessa uppþvottavél þangað til Þórður kæmi næst í heimsókn. Eins og þetta væri eitthvað rosalega snúið mál. En núna er þetta allt búið og mér líður líka alveg hrikalega vel.
En af hverju ætli þessi færsla beri svona dramatískan titil. Í gegnum tíðina hef ég stundum þjáðst af einhverskonar kvíða. Ég veit ekki hvort það ætti kannski frekar að kalla það verkkvíða sem hafi stundum farið á sjúklegt stig. Nægir þar að nefna þegar ég krassaði í vinnunni, þá horfði maður á einföldustu verkefni eins og ókleift fjall. Bara að senda einn tölvupóst gat verið risavaxið verkefni. En það voru s.s. fleiri samverkandi þættir sem komu þar til.
En mig langar bara að segja að ég finn virkilega til með fólki sem gengur í gegnum þessar tilfinningar dags daglega. Það hefði verið ömurlegt ef ég hefði ekki með nokkru móti getað haft mig af stað í það sem ég þó gerði í dag. Ef ég hefði bara lagst upp í sófa og gert ekki neitt með tilheyrandi vanlíðan. Maður verður samt alltaf að vera meðvitaður um að stundum er líka allt í lagi að gera ekki neitt og slappa af. Maður þarf ekki alltaf að vera duglegur.
Jæja, en eins og ég sagði áðan; nú líður mér vel og er fullur orku. Þess vegna ætla ég að draga fram málningardótið mitt og reyna að mála eitthvað fallegt. Sjáum hvernig það gengur.
Ég get ekki sagt að ég hafi verið á neinum bömmer yfir þessu en mér fannst samt eins og ég hefði eitthvað hangandi yfir mér. Var ekki búinn að ganga alveg frá eftir Reykjavíkurferðina og svo stóð uppþvottavélin ótengd á miðju eldhúsgólfinu. Síðan á ég eftir að taka gamla hjólið hans Brynleifs í gegn, ganga frá í skúrnum og fara að pakka.
Í dag var aftur mjög annasamur dagur í vinnunni og þegar ég kom heim var sama sagan, ég var eitthvað voðalega þreyttur og þungur andlega. Mig langaði bara að fara í sund eða hanga eitthvað. En í staðinn náði ég að hrista af mér slenið og gera eitthvað af viti. Ég mokaði hér fyrir utan, hreinsaði af bílnum hennar mömmu og fór svo inn að ganga frá. Gekk frá þvotti, setti í vél, sorteraði föndurdótið hjá krökkunum, moppaði og snurfusaði aðeins. Lokahnykkurinn var svo að tengja uppþvottavélina, koma henni af stað og skrúfa á hana framhliðina.
Það er ótrúlegt hvað einföld verkefni geta vaxið manni í augum. Ég var búinn að velta því alvarlega fyrir mér að bíða með þessa uppþvottavél þangað til Þórður kæmi næst í heimsókn. Eins og þetta væri eitthvað rosalega snúið mál. En núna er þetta allt búið og mér líður líka alveg hrikalega vel.
En af hverju ætli þessi færsla beri svona dramatískan titil. Í gegnum tíðina hef ég stundum þjáðst af einhverskonar kvíða. Ég veit ekki hvort það ætti kannski frekar að kalla það verkkvíða sem hafi stundum farið á sjúklegt stig. Nægir þar að nefna þegar ég krassaði í vinnunni, þá horfði maður á einföldustu verkefni eins og ókleift fjall. Bara að senda einn tölvupóst gat verið risavaxið verkefni. En það voru s.s. fleiri samverkandi þættir sem komu þar til.
En mig langar bara að segja að ég finn virkilega til með fólki sem gengur í gegnum þessar tilfinningar dags daglega. Það hefði verið ömurlegt ef ég hefði ekki með nokkru móti getað haft mig af stað í það sem ég þó gerði í dag. Ef ég hefði bara lagst upp í sófa og gert ekki neitt með tilheyrandi vanlíðan. Maður verður samt alltaf að vera meðvitaður um að stundum er líka allt í lagi að gera ekki neitt og slappa af. Maður þarf ekki alltaf að vera duglegur.
Jæja, en eins og ég sagði áðan; nú líður mér vel og er fullur orku. Þess vegna ætla ég að draga fram málningardótið mitt og reyna að mála eitthvað fallegt. Sjáum hvernig það gengur.
Ummæli