Laaaangur eftir á jólapistill

Börnin voru ánægð að hafa pabba og mömmu saman um jólin.

Vá hvað er langt síðan ég kom hingað inn og tjáði mig eitthvað. Ég veit s.s. ekki hver skýringin á því er, bloggið bara lenti einhvern veginn undir í jólahaldinu. En jólahátíðin var alveg ágæt. Ég fór til Guðrúnar á aðfangadagskvöld en þegar börnin fóru að sofa keyrði ég austur í sveit og var þar í 2 daga. Síðan komu börnin til mín 28. desember og við fórum aftur til Guðrúnar á gamlárskvöld.

En bökkum nú aðeins í tíma og förum aftur að Þorláksmessu, þegar ég bloggaði síðast. Við Þórður skelltum okkur í Nettó þetta kvöld og keyptum 1,5 kíló af kæstri skötu. Við suðum hana fyrir utan Dalsgerðið, bræddum hamsa í potti og suðum kartöflur og rófur. Þetta tókst líka svona snilldarlega. Skatan var hæfilega kæst og ég fékk ekki þessi hræðilegu eftirköst eins og í fyrra. Fyrir mér er þetta skötuát að verða algerlega ómissandi hluti af jólunum.

Að öðru leiti gerði ég nú ekki neitt sérstakt af mér um jólin. Aldrei þessu vant þurfti ég ekki að hafa neinar áhyggjur af jólamat. Það eina sem ég eldaði, utan við skötuna, var að búa til brúna sósu með hamborgarahryggnum sem Guðrún eldaði. Annars var ég bara á beit hjá öðru fólki. Og þegar börnin voru hjá mér vorum við bara meira að éta eitthvað hversdagslegt. Þó jólin hafi yfirleitt ekki verið neitt rosalega stressandi tími fyrir mig, þá var þessi óvenju róleg.

Þegar maður er búinn að vera í hjónabandi hafa hefðir blandast úr tveimur ólíkum áttum og í okkar tilfelli var það bara eitthvað sem gerðist án áreynslu. Eða það var allavega mín upplifun. Þegar maður er svo orðinn einn aftur, kemur kannski ákveðið svigrúm til að endurskapa jólahefðirnar en mér finnst mikilvægast að gera það ekki þannig að það trufli börnin. Þau eiga sýnar minningar frá liðnum jólum og gera kröfur um að ákveðnir hlutir séu í föstum skorðum. Það er skiljanlegt.

Ef það er eitthvað sem mig langar til að breyta er það; en minna stress (þó það hafi ekki verið mikið hingað til), minni neysla, minni matarsóun, minna af ruslgjöfum, og haldið ykkur nú (og ekki gubba), meiri kærleikur. Næstu jól ætla ég að innvinkla börnin í að gera eitthvað með mér sem skiptir máli. Það skiptir ekki öllu máli hvort það verði að færa einhverjum matargjöf, vinna eitthvað smá í Rauða krossinum eða moka stéttina fyrir einhvern gamlingja. Bara að reyna að innræta börnunum það, að þegar öllu er á botninn hvolft, er það að láta gott af sér leiða sem gefur lífinu merkingu. Er það ekki annars?

Nú er ég búinn að vera að þreifa fyrir mér í húsnæðisviðskiptum. Ég er að díla við einn einstakling sem er ansi erfiður. Hann hefur hafnað hverju tilboðinu á fætur öðru og ef ég geng að þessu á endanum, þá eru þetta viðskipti þar sem annar aðilinn gefur allt eftir. And that will be me! Ef ég geng að síðasta gagntilboði þýðir það að ég verð 1 mánuð á hrakhólum og þarf að borga 500 þúsund krónum meira en ég sagði í upphafi að ég væri ánægður með að borga fyrir þessa íbúð. Ég er að reyna að sofa á þessu um helgin.

Í þessu sambandi hef ég verið að rifa upp orð Gene's vinar míns, "samningar snúast ekki um að vinna eða tapa". Á endanum snýst þetta um að báðir aðilar séu ánægðir með það sem þeir fengu. Kannski þarf ég að reyna að þurrka út úr hausnum á mér allt sem hefur gengið á í þessum þreifingum og spyrja mig bara þeirrar spurningar, hvort ég sé ánægður að borga 26,5 millur fyrir þessa tilteknu íbúð? Þótt ég þurfi að vera á götunni í smá tíma. Ég hef grun um að ég eigi eftir að ganga að síðasta móttilboði eftir helgina.

Nú er laugardagur og ég sit hérna á Backpackers og horfi út um gluggann. Það haugsnjóar og er bara hálf jólalegt. Ég sé eftir að hafa ekki tekið með mér skissudótið, það hefði verið fínt að mála aðeins. Við hliðina á mér situr myndarleg kona og er að hamra á alveg eins Apple tölvu og ég. Ef þetta væri í bíómynd færum við að spjalla saman og það væri byrjunin á einhverju. En þetta er ekki bíómynd.