Skrifa til að skrifa til að mála

Stundum langar mig að skrifa bara til að skrifa eitthvað. Þá sit ég jafnvel við tölvuna og velti fyrir mér hvað ég eigi að segja- alveg tómur. Stundum er eins og maður sé stíflaður.

Þegar ég kemst hinsvegar í gang er tilfinningin ekki ósvipuð því og þegar ég mála. Ég bara gleymi mér alveg og tíminn flýgur. Það er gott að geta gleymt sér við eitthvað, sérstaklega ef ekki liggur nógu vel á manni.

Öðru hvoru nær maður svo að komast á eitthvað en hærra stig. Eitthvað meira en bara að gleyma sér. Þá er eins og maður komist í snertingu við eitthvað sem er á hærra plani. En þetta gerist reyndar helst ef ég er að mála.

Það er erfitt að lýsa tilfinningunni. Maður er bara í einhverju sóni, tíminn flýgur, hugurinn tæmist, skilningarvitin þenjast og maður vinnur vélrænt. Þegar verkinu er lokið leggur maður frá sér verkfærin, hallar sér aftur og líður stórkostlega. Meira að segja adrenalínið er líka í botni.

Þar sem ég mála yfirleitt á kvöldin er ég stundum alveg sky high þegar ég ætla að fara að sofa. Get ekki sofnað, er uppnuminn og fer yfir þetta allt aftur í huganum. Í verstu tilfellum hef ég stokkið framúr rúminu aftur, farið og kveikt ljósin og kíkt á þetta einu sinni en. Jafnvel gert smá lagfæringar.

Þar sem ég sit og skrifa þetta núna átta ég mig á því að ég þarf einmitt á einhverju svona að halda núna. Þó ég sé búinn að selja íbúðina held ég að ég verði bara að útbúa eitthvað gott horn fyrir mig í Dalsgerðinu til að ná mér á flug.

Það er ekkert sem mér dettur í hug í fljótu bragði sem fær mig til að líða eins og þegar ég mála, og stundum skrifa.