Eirðarleysi
Vaknaði fyrir klukkan 9 í morgun og átti notalega stund í bælinu með kaffi, Rás 1 og fartölvuna. Ætlaði svo að detta í lestur en veðrið var með besta móti svo ég ákvað að skella mér frekar í sund. Það var slatti í lauginni og eiginlega bara hálfgerð Ibiza stemmning. Kannski ekki alveg eðlilegt að fólk sé farið að sóla sig í miðjum apríl en ekki annað að gera en bara að njóta þess.
Eftir sund skellti ég mér heim og eldaði léttan hádegismat og aldrei þessu vant fékk ég engan frið fyrir símanum. Fyrst hringdi mamma, svo pabbi, þá Jens og svo Skarphéðinn. Þar sem maður hefur verið svolítið einmanna á köflum í þessu nýja piparsveinalífi finnst manni vænt um að vita að einhver sé að hugsa til manns.
Mamma og Egill kíktu svo til mín um tvöleitið og við skelltum okkur í fermingaveislu hjá Birki syni Önnu og Begga. Næs að hitta familíuna, sólin skein í heiði og veitingarnar ekki af lakara taginu. Að sjálfsögðu át maður eins og svín. Eftir veisluna kíktum við Þórður svo á leik og átum pylsur. Á morgun byrjar svo hart ketó fram að páskum.
En eins og ég hef komið inn á hér áður þá er maður að reyna að finna einhvern takt í þessu lífi eftir skilnaðinn. Reyna að finna út hvað maður á að gera við allan þennan tíma þegar maður er ekki með börnin. Ég hef verið óvenju eirðarlaus og finnst alltaf að ég eigi að vera að gera eitthvað. Sit oft fyrir framan imbann og er alltaf að taka upp símann eða tölvuna. Rápa á netinu, fésbókinni og kíki á Snapchat.
Það er orðið mjög sjaldgæft að maður geti verið einhverstaðar rólegur og finni innri frið. Allt snýst um einhverja bið. Bið eftir kvöldmat, bið eftir því að komast í ræktina, bið eftir því að fá hjólið, bið eftir að komast til Reykjavíkur, bið eftir þessu og bið eftir hinu. Þetta er orðinn einhver vítahringur og ég veit að ég kemst ekki út úr honum nema að ég geri einhverjar breytingar.
Ég er farinn að spá í að skammta mér tíma sem ég les fréttamiðla og reyna að láta símann vera að mestu. Jafnvel að eyða FB, Instagram og Snapchat úr honum aftur. Ég er ekki mikið í símanum miðað við marga aðra en hann gefur mér samt aldrei alveg frið. Þetta er fyrsta skrefið.
Síðan er ég að spá í að byrja að hugleiða aftur. Ég hef aldrei náð löngum lotum af hugleiðslu en mér hefur fundist sem það geri mér gott þegar ég hef prufað þetta. 5-8 mínútur á dag til að byrja með er sennilega nokkuð gott.
Að lokum þarf ég að hætta að velta mér upp úr fortíðinni og reyna að hugsa jákvæðar. Þetta tengist reyndar báðum hinum atriðunum, því markmiðið er jú að ná sátt við það sem maður hefur hér og nú. Namaste my friends!
Eftir sund skellti ég mér heim og eldaði léttan hádegismat og aldrei þessu vant fékk ég engan frið fyrir símanum. Fyrst hringdi mamma, svo pabbi, þá Jens og svo Skarphéðinn. Þar sem maður hefur verið svolítið einmanna á köflum í þessu nýja piparsveinalífi finnst manni vænt um að vita að einhver sé að hugsa til manns.
Mamma og Egill kíktu svo til mín um tvöleitið og við skelltum okkur í fermingaveislu hjá Birki syni Önnu og Begga. Næs að hitta familíuna, sólin skein í heiði og veitingarnar ekki af lakara taginu. Að sjálfsögðu át maður eins og svín. Eftir veisluna kíktum við Þórður svo á leik og átum pylsur. Á morgun byrjar svo hart ketó fram að páskum.
En eins og ég hef komið inn á hér áður þá er maður að reyna að finna einhvern takt í þessu lífi eftir skilnaðinn. Reyna að finna út hvað maður á að gera við allan þennan tíma þegar maður er ekki með börnin. Ég hef verið óvenju eirðarlaus og finnst alltaf að ég eigi að vera að gera eitthvað. Sit oft fyrir framan imbann og er alltaf að taka upp símann eða tölvuna. Rápa á netinu, fésbókinni og kíki á Snapchat.
Það er orðið mjög sjaldgæft að maður geti verið einhverstaðar rólegur og finni innri frið. Allt snýst um einhverja bið. Bið eftir kvöldmat, bið eftir því að komast í ræktina, bið eftir því að fá hjólið, bið eftir að komast til Reykjavíkur, bið eftir þessu og bið eftir hinu. Þetta er orðinn einhver vítahringur og ég veit að ég kemst ekki út úr honum nema að ég geri einhverjar breytingar.
Ég er farinn að spá í að skammta mér tíma sem ég les fréttamiðla og reyna að láta símann vera að mestu. Jafnvel að eyða FB, Instagram og Snapchat úr honum aftur. Ég er ekki mikið í símanum miðað við marga aðra en hann gefur mér samt aldrei alveg frið. Þetta er fyrsta skrefið.
Síðan er ég að spá í að byrja að hugleiða aftur. Ég hef aldrei náð löngum lotum af hugleiðslu en mér hefur fundist sem það geri mér gott þegar ég hef prufað þetta. 5-8 mínútur á dag til að byrja með er sennilega nokkuð gott.
Að lokum þarf ég að hætta að velta mér upp úr fortíðinni og reyna að hugsa jákvæðar. Þetta tengist reyndar báðum hinum atriðunum, því markmiðið er jú að ná sátt við það sem maður hefur hér og nú. Namaste my friends!
Ummæli