True detective

Matthew Mcconaughey og Woody Harrelson

Eftir að hafa verið í sjálfskipuðu áhorfsbanni (og um leið lestrarátaki), þá er ég búinn að horfa á 2 seríur á stuttum tíma. Ég var búinn að blogga um After Life hérna fyrir stuttu og síðan ákvað ég að koma því í verk að horfa á True detective eftir það. Ég á reyndar 3 þætti eftir en þetta er náttúrulega alveg geggjuð sería. Söguþráður, myndataka og umhverfi fá fullt hús og leikurinn jafnvel ennþá meira. Matthew Mcconaughey er náttúrulega bara fáránlega góður og yfirspilar jafnvel Woody Harrelson, sem sjálfur á stórleik!

Ég hugsa að ég klári þessa seríu í kvöld en taki mér svo aftur frí frá glápi. Það er ekkert að því að horfa á góða þætti við og við, en mér líður einfaldlega betur þegar ég er duglegur að lesa. Á einhvern undarlegan hátt finnst mér ég ekki vera að eyða tímanum í eins mikla vitleysu og fæ það frekar á tilfinninguna að ég hafi verið að gera eitthvað uppbyggilegt.

Í bóklestrinum er ég hinsvegar strand á Simone de Beauvoir bókinni sem ég var búinn að tala um. Það er ekkert endilega vegna þess að mér hafi fundist hún leiðinleg, heldur varð hún bara undir öðrum bókum sem ég var að lesa. En ég tek hana upp fljótlega. Nú er ég að druslast í gegnum stórt yfirlitsrit í sálfræði (hálfgerða kennslubók) og til hliðar að hlusta á bókina Konan í dalnum eftir Guðmund G. Hagalín. Bókin er um ævi Mónikku á Merkigili og byrjar alveg ágætlega.

Annars allt svipað að frétta. Ét hollan mat, hreyfi mig mikið og líður bara ágætlega. Hamingjusamur.... nei kannski ekki ennþá. En það kemur.