After Life
Það besta sem hefur komið fyrir mig lengi er að detta inn á þættina After Life með Ricky Gervais. Það segir kannski eitthvað um snilligáfu þessa manns, að hann semur, framleiðir og leikur aðalhlutverkið í þessari seríu.
Þættirnir fjalla um blaðamanninn Tony sem missir konuna sína og lendir í miklu svartnætti. Í stað þess að drepa sig ákveður hann að fara að hegða sér eins og honum sýnist og láta reiði sína og biturð bitna á öllu sem á vegi hans verður. Hann lítur svo á, að hann geti svo alltaf farið til baka í plan A (að drepa sig) ef hann kemur sér í of mikil vandræði.
Þó þættirnir séu drepfyndnir á köflum eru þeir líka allt í senn mjög átakanlegir og mannlegir. Ricky glímir þarna í raun við stærstu tilvistarlegu spurningu sem til er; um tilgang lífsins (svona ef maður reynir að einfalda þetta mjög mikið).
Eftir að hafa gengið í gegnum erfiðleika upp á síðkastið og farið í gegnum mikla sjálfsskoðun, þá eru þessir þættir algert konfekt. Frá hinni stóru tilvistarlegu spurningu liggja þræðir um alla þættina sem snúa að hversdagslegum hlutum, samskiptum við annað fólk, ástina og hvað það þýðir að vera góð manneskja.
Mestri tengingu náði ég þó við efnið þegar hann fjallaði um sjálfsvorkun. Að vilja ekki sleppa sársaukanum heldur velta sér (og öðrum) upp úr honum endalaust. Nota sína sorglegu sögu til að skilgreina sjálfan sig í stað þess að sleppa tökum á því og færa okkur yfir í núið. S.s. núvitund 101 ala Eckhart Tolle.
En nú er ég kannski farinn að fæla einhverja frá því að vilja horfa á þetta. En óttist ekki, þættirnir eru líka drepfyndnir án þess að maður sé að kafa of djúpt í þá. Maður getur hlegið og grátið á víxl. Ég er að spá í að kíkja á þá aftur.
Ummæli