Postilla

Ég kíki oft á hvað það er mikil traffík á blogginu mínu og ég ætla ekki að reyna að ljúga því að það skipti mig ekki máli. Þetta er eins og með "lækin" á samfélagsmiðlunum, það er einhver umbunarfaktor í þessu sem kitlar hégómann. Ég er samt farinn að átta mig á því að bloggið mitt mun aldrei verða neitt vinsælt og fyrir því eru ýmsar ástæður. Það er t.d. of óreiðukennt og ófyrirsjáanlegt. Það er ekki um myndlist, það er ekki um hjólaferðir, ekki um bókmenntir og ekki um mat. Það var stundum fyndið- en er það sjaldnast lengur. Það er einhvernveginn bara um allt það sem ég hrærist í hverju sinni og því er ekki beint að neinum markhópi. Nema náttúrulega bara vinum mínum sem vilja fylgjast með mér og hafa kíkt hérna inn síðustu 12 árin.

En svona vil ég hafa þetta. Ég er fyrst og fremst að skrifa þetta fyrir sjálfan mig. Einhverskonar dagbók sem má alveg endurspegla hvernig mér líður Dag frá Degi. Dagbók sem greinir frá því hvað ég er að gera, sama hversu ómerkilegt það kann að vera. Hvort sem ég var bara að horfa á mig í spegli og velta því fyrir mér hvað ég sé að verða líkur Bradley Cooper með aldrinum, eða að ég greini frá því að ég hafi keypt mér nýja skyrtu með lausri tölu af afgreiðslumanni sem hafi verið flámæltur. Já eða hafi gert í buxurnar þegar ég hnerraði. Er lífið hvort er ekki að stærstum hluta bara einhver svona atriði?

Í gærkvöldi kláraði ég Listamannalaun eftir Ólaf Gunnarsson og mæli eindregið með henni. Allavega ef fólk hefur gaman af að lesa um bóhema og fyllerí. Ég hef mikið dálæti á þessum sögum og það er mikill (en harmrænn) ævintýraljómi sem svífur yfir þessum karakterum sem voru m.a. kenndir við Laugaveg 11, Hressingarskálann, Mokka og hvað þessir staðir hétu allir. Í bókinni er mest fjallað um Dag Sigurðarson, Alfreð Flóka og Steinar Sigurjónsson. Lífernið er svipað og það var hjá mér vorið 1997 í Aix-en-Provence. Ég hefði ekki lifað mörg þannig ár.

Við eigum vona á tveimur skoðunum á húsið okkar í dag- og á morgun. Spurning hvort það fylgi einhver viðunandi tilboð í kjölfarið? Það endar þá kannski með því að ég geti farið að ganga frá kaupum á blokkaríbúðinni sem ég var búinn að fá samþykkt tilboð í. Ef ekki, þá er maður ennþá í lausu lofti og kauptilboðið rennur út, sem reyndar skiptir ekki máli. Ég er að reyna að vera bara sáttur við stöðuna eins og hún er í dag. Ef mér líður ekki vel hér og nú, þá er mjög ólíklegt að það eitt að flytja breyti því nokkuð. Ég er að reyna að láta fortíðina ekki skilgreina hver ég er og reyna að vera ekki háður framtíðinni með að finna fyllingu. Þetta er allt að gerast hér og nú.

En það er ekki úr vegi að enda þetta á ljóði sem Dagur Sigurðaron samdi liggjandi í fósturstellingu á gólfinu hjá Ólafi Gunnarsyni í Kaupmannahöfn í bullandi ástarsorg:

LJÓÐABRÉF

Í Dag er góður

Dagur til að elska.

Dagur þinn.