Mótstaða

Mér leið bara vel eftir að ég kom heim í gær (þvert á það sem ég hafði óttast) og fannst allt í einu eins og það væru ekki lengur neinar orustur sem væru þess virði að berjast. Það var eins og öll ósögð orð hefðu orðið eftir í frostinu á Fljótsheiðinni, eða fokið í Skjálfanda.

Ég veit ekki hvað orsakaði þetta. Veit ekki hverju ég á að þakka þennan „árangur“, en mér leið allavega betur. Kannski er ég bara að sætta mig betur við aðstæður mínar og láta af mótstöðunni. Surrendering to what is hefði Tolle sagt. Talandi um hann þá eru hér hugleiðingar hans af svipuðum toga:

Þegar pirringur, reiði eða æsingur gerir vart við sig, spurðu þá sjálfan þig þessarar spurningar: „Orsakast þetta raunverulega af kringumstæðum mínum, eða er þetta afleiðing af því sem hugurinn er að segja mér um kringumstæðurnar?“.

Bilið milli þess „sem er“ og þess sem hugurinn segir að „ætti að vera“ (eða ætti ekki að vera), er uppspretta óhamingjunnar.

Jákvæðni #13 Ég er bestur