Þokast lítt með málun

Wind from the Sea - Andrew Wyeth (1947).

Það þokast lítt hjá mér í málun þessi misserin. Það vantar einhvern neista. Eins mikið og ég vildi að ég væri að mála, þá bara næ ég mér ekki af stað. Ég næ ekki að þvinga þetta fram og bara vona að þetta komi af sjálfum sér. Andrew Wyeth sagði að listsköpun væri eins og kynlíf- löngunin er ekki alltaf til staðar og þá borgar sig bara að bíða. Þú verður að bíða eftir að neistinn komi og tendri bálið því annars verður þetta mislukkað. Hjá honum var neistinn kannski bara að sjá gaddavír bera í frosna jörð eða hvítar gardínur blakta við opinn glugga.

Ég þekki þessa tilfinningu mæta vel. Ég er að labba með börnunum í skólann og horfi á þau labba á laufi þöktum stígnum við KA völlinn. Morgunsólin kyssir á þeim kollinn og litlir líkamarnir framkalla skugga sem leiða inn í óendanleikann. Blokkir, girðingar, Nettó, umferðaljós.... hversdagsleiki. Ekki beint eitthvað sem er líklegt að ég selji en þar liggur kannski hundurinn grafinn.

Innst inni trúi ég því samt að ef ég losa mig undan þessari þrúgandi tilfinningu að ég þurfi að mála eitthvað sem einhver vilji kaupa, þá færi það sköpunina á eitthvað æðra stig. Ég hef aðeins verið að velta fyrir mér hvort ég prufi að fara að rífa mig á fætur kl. 06.00 og mála smá áður en ég fer að vinna. Veit svo sem ekkert hvort eitthvað komi út úr því en það sakar ekki að prufa.