Meira um sjálfið

Gott, vont, hamingja, óhamingja.... rigning og þurrkur. Andstæður sem geta ekki án hvor annarar verið. Til þess að ég upplifi hamingju (sem er í sjálfum sér ekkert markmið sem slíkt) þarf ég að dragnast í gegnum einhverja óhamingju og erfiðleika. Þar eru tækifæri fyrir uppljómun.

Í mínu bataferli síðustu mánuði hef ég verið að lesa ýmisslegt, hlusta á "podköst" og horfa á fyrirlestra á youtube. Það virðist ekki vera hægt að fara í að vinna með sjálfan sig í dag öðruvísi en að rekast á eitthvað um núvitund. Núvitund.... hvað er það? Eitthvað sem ég lokaði augunum fyrir vegna þess að mér fannst þetta ofnotað tískuorð... sem það er að vissu leiti.

Það áhugaverðasta í þessum núvitundarpælingum fyrir mig hefur sennilega verið pælingarnar um sjálfið sem blekkingu og kannski í raun orsök allrar okkar óhamingju. Ég ætla ekki að fara djúpt í þetta hér en langar að birta brot úr bókinni Mátturinn í núinu eftir Eckhart Tolle sem opnaði augu mín ennþá betur fyrir þessu. Ef einhver hefur meiri áhuga á þessum pælingum og finnst Tolle of spiritual mæli ég með að fólk kynni sér Sam Harris, byrja t.d. á "The self as an illusion" sem finna má á youtube. En hér kemur Tolle- þetta kemur í kjölfarinu af spurningunni hvort maður þurfi ekki fyrst að vera í góðu sambandi við sjálfan sig til að geta myndað fullnægjandi tengsl við aðra;

Ef þú getur ekki verið rór þegar þú ert einn með sjálfum þér, þá muntu leita í sambönd við aðra til að breiða yfir óróleikann. En þá geturðu líka bókað að hann mun koma aftur í ljós í samböndum - og þá muntu líklega gera hina ábyrga fyrir því. Það eina sem þú þarft í rauninni að gera er að sætta þig að fullu og öllu við andartakið, þetta andartak. Ró í því er hið sama og innri ró. En þarftu að vera í sambandi við sjálfan þig? Af hverju geturðu ekki bara verið þú sálfur? Þegar þú ert í sambandi við sjálfan þig, þá hefurðu skipt þér í tvennt: "þig" og "þig sjálfan". Þessi tvískipting - sem er alger óþarfi og ekki til annars en að flækja málin - er meginástæða allra vandkvæða þinna. Meðvitaður eða uppljómaður ertu þú sjálfur - "þú" og "þú sálfur" renna saman. Þá dæmirðu ekki sjálfan þig, þá vorkennirðu ekki sjálfum þér þá ertu ekki hreykinn af sjálfum þér, þá elskarðu ekki sjálfan þig, þá hatarðu ekki sjálfan þig ... Þá er klofninguruinn, sem hugurinn skapar, elur og viðheldur, úr sögunni. Þá er ekki lengur neitt "sjálf" sem þú þarft að vernda, verja eða næra. Og þegar þú hefur einu sinni gefið sambandið við sjálfan þig upp á bátinn, þá verða öll önnur sambönd að raunverulegum ástarsamböndum.