Skissurnar

Ég held ég hafi nú einhverntíman skrifað hér eitthvað um skissur áður. Hvernig þær eru oft miklu skemmtilegri en málverk eða full unnar myndir. Þegar pressan er engin og maður sleppir fram af sér beislinu kemur einhver sannleikur og eitthvað líf í ljós. Það kemur fram hvað mann langar í raun að segja... ekki með orðum. Það er einhver sannleikur þarna djúpt inni sem finnur sér ekki leið út í orðum. Hann er ekki hægt að höndla, ef þú teygir þig í áttina að honum skýst hann alltaf undan áður en þú nærð taki á honum. En stundum kemurðu honum á blað með myndum og málningu.

Hegel sagði að hlutverk lista væri ekki að líkja eftir náttúrunni, listir væru ekki til að skreyta umhverfi okkar, ekki til að nota í pólitískum tilgangi eða til að hneyksla. Listir eru til að gera okkur kleift að draga upp og virða fyrir okkur myndir sem endurspegla okkar eigið andlega frelsi- myndir sem eru bara fallegar einmitt vegna þess að þær túlka frelsi okkar. Listir eru til þess að gera okkur kleift að komast að sannleikanum um sjálf okkur, þ.e. að komast að því hver við erum í raun og veru. Listir eru því ekki aðeins til sjálfs síns vegna, heldur öllu heldur fegurðarinnar vegna og eru skynræn og greinargóð leið til sjálfstúlkunar og sjálfsskilnings.

Ég vona að þessi þýðing mín uppúr Hegel sé ekki of ruglingsleg og tek fram að hún nær ekki eingöngu yfir myndlist þó það sé helst þar sem ég sjálfur tengi við þetta. En þetta talaði til mín þegar ég las þetta og kemst kannski næst því að koma í orð, hvernig ég upplifi myndlist og þessa þörf mína fyrir að mála og teikna. Og aldrei finn ég það eins vel og þegar ég skissa eitthvað eins og þetta.