Flugferð
Ég fór með flugi um daginn frá Akureyri til Reykjavíkur. Þetta var kvöldflug og það var snjólaust, hlýtt og rigning. Þegar ég hafði komið mér fyrir tók ég eftir því að Páll Stefánsson ljósmyndari sat hinumegin við ganginn. Hann var í slitinni lopapeysu, gallabuxum og gönguskóm en þó ekki með myndavél. Það tók hann hálfpartinn úr samhengi og hann varð eins og Egill Helgason í náttúru Íslands. Hann þurrkaði bleytuna framan úr sér og renndi höndunum svo í gegnum sítt hárið. Leit svo í kringum sig, svona eins og til þess að athuga hvort ekki væru örugglega allir að skoða Iceland Review. Vélin duggaði rólega út flugbrautina, snéri síðan við og lét vaða organdi upp í blautt haustmyrkrið. Ég lokaði augnum, hækkaði í John Scofield og reyndi að líta út fyrir að vera rólegur. Ljósin á vélinni blikkuðu í takt við jazzinn og droparnir runnu eftir skrokknum á vélinni. Þeir mættust að lokum við stélið, runnu saman og féllu svo niður í haustlitina.
Á leiðinni verður boðið upp á kaffi.... áætlaður flugtími til Reykjavíkur er 35 mínútur.... spennum beltin... munum neyðarútgangana...bursta tennurnar og elskum hvort annað. Þetta er hálf súrrealískt. Troða sér inn í málmhylki í svartamyrkri með ókunugu fólki og fara upp í 7 km hæð. Fá sér einn kaffibolla, brenna sig á tungunni og lenda svo aftur. Allt til þess eins að hlusta á fyrirlestur með Øvind Hvalnes um "smugur í siðferðinu". Það hafði aldrei verið inni í myndinni hjá mér þegar ég réð mig hjá Arion banka á Akureyri að verða einhver siðapostuli. Nú átti ég allt í einu að fara að halda einhverja tölu yfir fólkinu um siðferði í viðskiptum? Allt vegna þess að ég tók eitt ár í heimspeki í Aix-en-Provence fyrir 13 árum síðan. Ég var fullur allan tíman og féll í öllu. En það stóð svo sem ekki í ferilskránni. Ég blótaði mér fyrir að hafa sett þetta þarna inn.
Þegar búið var að bera fram kaffið og búið að slökkva ljósin aftur í farþegarýminu, var ég kominn með hellu fyrir eyrun. Ég starði fram myrkan ganginn og fann hvernig kaffið gutlaðist rólega um í maganum á mér eins og svartolía í tanki. Það lá yfir mér einhver doðaslikja og mér fannst allt dottið í dúnalogn. Mér leið eins og búið væri að klæða á mér hausinn með svampi eða setja á mig hjálm. Lesljósin köstuðust af glanstímaritunum og dönsuðu á innréttingunum í loftinu eins og ljósbrot í vatni. Mér leið eins og ég væri í fiskabúri. Það vantaði bara hraunstein og gúmmíplöntu. Kannski var ryksugufiskurinn að skríða undir sætunum einhversstaðar. Ég dróg djúpt andann, svona eins og til að sannfærast um að ég hefði aðgang að súrefni. Þegar við hófum lækkun inn til Reykjavíkur kom flugfreyjan syndandi og tók kaffimálið mitt.
Á leiðinni verður boðið upp á kaffi.... áætlaður flugtími til Reykjavíkur er 35 mínútur.... spennum beltin... munum neyðarútgangana...bursta tennurnar og elskum hvort annað. Þetta er hálf súrrealískt. Troða sér inn í málmhylki í svartamyrkri með ókunugu fólki og fara upp í 7 km hæð. Fá sér einn kaffibolla, brenna sig á tungunni og lenda svo aftur. Allt til þess eins að hlusta á fyrirlestur með Øvind Hvalnes um "smugur í siðferðinu". Það hafði aldrei verið inni í myndinni hjá mér þegar ég réð mig hjá Arion banka á Akureyri að verða einhver siðapostuli. Nú átti ég allt í einu að fara að halda einhverja tölu yfir fólkinu um siðferði í viðskiptum? Allt vegna þess að ég tók eitt ár í heimspeki í Aix-en-Provence fyrir 13 árum síðan. Ég var fullur allan tíman og féll í öllu. En það stóð svo sem ekki í ferilskránni. Ég blótaði mér fyrir að hafa sett þetta þarna inn.
Þegar búið var að bera fram kaffið og búið að slökkva ljósin aftur í farþegarýminu, var ég kominn með hellu fyrir eyrun. Ég starði fram myrkan ganginn og fann hvernig kaffið gutlaðist rólega um í maganum á mér eins og svartolía í tanki. Það lá yfir mér einhver doðaslikja og mér fannst allt dottið í dúnalogn. Mér leið eins og búið væri að klæða á mér hausinn með svampi eða setja á mig hjálm. Lesljósin köstuðust af glanstímaritunum og dönsuðu á innréttingunum í loftinu eins og ljósbrot í vatni. Mér leið eins og ég væri í fiskabúri. Það vantaði bara hraunstein og gúmmíplöntu. Kannski var ryksugufiskurinn að skríða undir sætunum einhversstaðar. Ég dróg djúpt andann, svona eins og til að sannfærast um að ég hefði aðgang að súrefni. Þegar við hófum lækkun inn til Reykjavíkur kom flugfreyjan syndandi og tók kaffimálið mitt.
Ummæli