Pæling
Stundum þegar ég er úti að hjóla eða labba slær niður í kollinn á mér einhverri setningu eða heimspekilegri pælingu. Oft er ég alveg viss um að ég hafi verið að leggja grunn að nýrri heimspekikenningu. Jafnvel einhverju sem muni breyta heiminum. Ef svo ólíklega vill til að ég muni þetta svo þegar ég kem heim, og reyni að skrifa þetta niður, kemst ég yfirleitt að því að þetta var í besta falli eitthvað barnalegt bull og í versta falli alveg óskiljanleg og samhengislaus þvæla.
Það er svo skrítið að þetta gerist nokkuð oft þegar ég er að hjóla eða ganga, en gerðist eiginlega aldrei þegar ég var að hlaupa. Þegar ég hljóp, þá einhvernveginn yfirgaf ég bara líkamann og setti á autopilot. Hugurinn bara reikaði eitthvað út í loftið, kom svo aftur til mín í smá stund til að fá 0-stillingu- en fór svo bara aftur. Eins og geimfar sem þurfti að komast heim til að fá hleðslu. Það sat aldrei neitt eftir í hausnum eftir hlaupin. Ekki nema vellíðunin auðvitað.
Í dag var ég að hjóla hjá Hverfjalli í óþarflega góðu útsýni. Maður þurfti alltaf að vera að stoppa og góna út í loftið. Bláfjall og Sellandafjall kúrðu snæviþakin í fjarska bakvið biksvarta sanda og hraun. Sinugult Villingafjallið bar í Bláfjallið og Þrengslaborgirnar liðuðust til suðurs eins og vegvísir inn í eilífðina. Það var sunnangolan og hlýtt í veðri. Fyrsti hjólatúr ársins án húfu og vettlinga.
Þegar maður málar fer maður að sjá hlutina með öðrum augum. Mér varð starsýnt á hvað okkurgul sinan virkar sterkt á móti heiðbláum himni. Van Gogh vissi hvað hann var að gera þegar hann valdi liti. Sina, snjór og blár himinn í kokteil hafa lengi heillað mig. Mér varð einnig starsýnt á lauflaust birkið. Sjálfsagt taka fáir eftir því að lauflaust birki í svörtu hrauni verður fjólublátt í fjarska. Ég fór að blanda birkiliti í huganum. Crimson rauður, smá blátt.....
Þegar þarna var komið fór ég svo að velta fyrir mér hvort hægt væri að skrásetja þessa óreiðu sem náttúran er með nákvæmni. Ég held að maður þurfi aðeins að sleppa fram af sér beislinu þegar maður málar góða landslagsmynd. Ég hef aldrei verið hrifinn af of realískum landslagsmálverkum og finnst þau alltaf vera hálf sálarlaus. Maður fangar engan sannleika þegar maður er með stífa vöðva að skíta á sig við að mála ekki útfyrir einhverjar ímyndaðar línur.
Nú fór ég að hugsa um hvað ég ætti mikið erfiðara með að koma frá mér skrifuðum texta eftir að ég byrjaði að mála. Ég held að það sé staðreynd. Það er eins og maður sé ílát sem safnar í sig ákveðið miklu hráefni til sköpunar og ef maður eyðir því í að mála, þá er ekkert eftir fyrir skriftir. Ég á oft orðið erfitt með að henda reiður á hugsanir og oft nenni ég ekki einu sinni að reyna að koma því á blað sem ég er að hugsa. Betra bara að loka sig af eins og Cezanne og mála í einrúmi.
Útfrá þessum pælingum kom svo einhver mögnuð heimspekipæling sem nú er horfin....... kannski sem betur fer.
Það er svo skrítið að þetta gerist nokkuð oft þegar ég er að hjóla eða ganga, en gerðist eiginlega aldrei þegar ég var að hlaupa. Þegar ég hljóp, þá einhvernveginn yfirgaf ég bara líkamann og setti á autopilot. Hugurinn bara reikaði eitthvað út í loftið, kom svo aftur til mín í smá stund til að fá 0-stillingu- en fór svo bara aftur. Eins og geimfar sem þurfti að komast heim til að fá hleðslu. Það sat aldrei neitt eftir í hausnum eftir hlaupin. Ekki nema vellíðunin auðvitað.
Í dag var ég að hjóla hjá Hverfjalli í óþarflega góðu útsýni. Maður þurfti alltaf að vera að stoppa og góna út í loftið. Bláfjall og Sellandafjall kúrðu snæviþakin í fjarska bakvið biksvarta sanda og hraun. Sinugult Villingafjallið bar í Bláfjallið og Þrengslaborgirnar liðuðust til suðurs eins og vegvísir inn í eilífðina. Það var sunnangolan og hlýtt í veðri. Fyrsti hjólatúr ársins án húfu og vettlinga.
Þegar maður málar fer maður að sjá hlutina með öðrum augum. Mér varð starsýnt á hvað okkurgul sinan virkar sterkt á móti heiðbláum himni. Van Gogh vissi hvað hann var að gera þegar hann valdi liti. Sina, snjór og blár himinn í kokteil hafa lengi heillað mig. Mér varð einnig starsýnt á lauflaust birkið. Sjálfsagt taka fáir eftir því að lauflaust birki í svörtu hrauni verður fjólublátt í fjarska. Ég fór að blanda birkiliti í huganum. Crimson rauður, smá blátt.....
Þegar þarna var komið fór ég svo að velta fyrir mér hvort hægt væri að skrásetja þessa óreiðu sem náttúran er með nákvæmni. Ég held að maður þurfi aðeins að sleppa fram af sér beislinu þegar maður málar góða landslagsmynd. Ég hef aldrei verið hrifinn af of realískum landslagsmálverkum og finnst þau alltaf vera hálf sálarlaus. Maður fangar engan sannleika þegar maður er með stífa vöðva að skíta á sig við að mála ekki útfyrir einhverjar ímyndaðar línur.
Nú fór ég að hugsa um hvað ég ætti mikið erfiðara með að koma frá mér skrifuðum texta eftir að ég byrjaði að mála. Ég held að það sé staðreynd. Það er eins og maður sé ílát sem safnar í sig ákveðið miklu hráefni til sköpunar og ef maður eyðir því í að mála, þá er ekkert eftir fyrir skriftir. Ég á oft orðið erfitt með að henda reiður á hugsanir og oft nenni ég ekki einu sinni að reyna að koma því á blað sem ég er að hugsa. Betra bara að loka sig af eins og Cezanne og mála í einrúmi.
Útfrá þessum pælingum kom svo einhver mögnuð heimspekipæling sem nú er horfin....... kannski sem betur fer.
Ummæli