New human being

Í gær kom í heiminn þetta litla kraftaverk. Hún fæddist kl. 09.20 og vóg við fæðingu 2966 gr (12 merkur) og var 48 cm. Þessi dásamlega litla mannvera var tekin úr móðurkvið með keisaraskurði þar sem eðlileg fæðing var ekki möguleg vegna "fyrirsætufylgju".

Eftir að hafa gengið í gegnum veikindi með Brynleif eftir fæðingu og svo fósturlát síðasta vor er óhætt að segja að maður hafi ekki tekið því sem gefnu að allt gengi vel. Síðustu vikur, og reyndar mest öll meðgangan, hefur verið tregablandin. Það er erfitt að geta ekki bara leyft sér að bara njóta þess í botn að ganga í gegnum þetta.

Það var sérstök upplifun að verða vitni af fæðingu með keisaraskurði (nú tala ég út frá sjónarhóli föður). Við venjulega fæðingu reiknar maður bara með að allt gangi vel og upplifir ekkert stress fyrr en fæðingin er hafin. Við keisara snýst þetta við. Maður veit tímasetningu og er kannski kvíðinn nokkra daga á undan. En svo þegar aðgerðin hefst líður þetta úr manni.

Aðgerðin gekk eins og skot og það var ekki þverfótað fyrir fagmönnum. Ég hélt í höndina á Guðrúnu en eftir ca. 10 mínútur var ég svo kominn inn á hliðarstofu að skoða nýja fjölskyldumeðliminn með barnalækni. Síðan rölti ég inn á skurðstofu með dömuna og við lögðum hana í fangið á mömmu sinni. Þetta var allt saman mjög fallegt og ljúft.

En þetta hefur líka sína ókosti. Ég gerði mér ekki grein fyrir því hvað það gætu fylgt þessu miklir verkir eftir að deyfingin er farin úr. Guðrún var ágæt í mestallan gærdag en nú glímur hún við þónokkra verki og á erfitt með svefn. Það er erfitt að geta ekkert gert í því en þetta gengur vonandi fljótt yfir.

Að lokum vil ég minnast á allt það góða fólk sem vinnur á sjúkrahúsinu á Akureyri. Því hlýja viðmóti og elskulegheitum sem við höfum fundið fyrir hérna eru engin takmörk sett. Starfsfólkið hérna kann listina að láta öllum líða eins og þeir séu sérstakir og skipti máli. Þau spyrja t.d. reglulega hvernig okkur líður. Ein ljósmóðirin sem var ekki á vakt í gær hringdi meira að segja í vinnuna til að spyrja um okkur. Við fengum undirskrifað kort frá öllum sem komu að aðgerðinni. Læknunum og öllum. Maður bara fer að væla yfir þessu helvítið (snökt snökt).

Sama var upp á teningnum þegar Brynleifur var veikur á sínum tíma- maður átti ekki til orð yfir þjónustunni og elskulegheitunum. Það virðist sem furðu vel hafi tekist að vernda sjúklinga sem búa á Norðurlandi fyrir gegndarlausri niðurrifsstarfsemi í heilbrigðiskerfinu. Ég vil trúa því að sú kynslóð sem sé að fara að vaxa úr grasi muni taka almenn mannréttindi og aðgengi að heilbrigðisþjónustu fram yfir ofsagróða fárra manna.

En í dag er ég hamingjusamur. Ég vissi ekki að ég ætti svona mikið laust pláss í hjartanu til að elska einhverja manneskju. Svona viðburður setur sannarlega hlutina í samhengi og sýnir manni hvað skiptir virkilega máli í lífinu. Ef ég myndi muna fleiri klisjur, þá myndi ég sletta þeim fram.

Góðar stundir,

Bjarni