Tíska

Tekið af Humans of New York

Ég hata tísku, ég elska tísku. Á sama tíma og ég fyrilít flest það sem tengist "tískuheiminum" hef ég gaman að því þegar fólk nær að tjá sig á smekklegan hátt með skemmtilegum klæðaburði. Án þess þó að verða hégómalegt.

Ég kann líka vel að meta fólk sem er bara drullu sama hvað öðrum finnst og þorir að klæða sig eins og því sýnist. Hvernig væri heimurinn ef allir væru eins? Ég er að vinna í því að vera meira sama um hvað öðrum finnst.

Vinur minn sem kominn er vel á aldur segir mér að eina takmarkið í lífinu sé að ná sátt við sjálfan sig. Hluti af því er að vera sama hvað öðrum finnst. Ef okkur líður vel í eigin skinni líður öðrum vel í kringum okkur.

Þegar ég keypti mér fyrst gleraugu með svartri plastumgjörð voru það helst rithöfundar og listamenn sem gengu með þannig umgjarðir. Og svo einstaka spjátrungar eins og ég. Nú er það orðið norm og annar hver karlmaður lítur út eins og hann sé með ljóðabók í bígerð.

Að finnast ég þurfa að kaupa mér öðruvísi gleraugu til að skera mig úr, flokkast sennilega sem hégómi. Ég hef samt alltaf haft einhverja tilhneygingu til að segja skilið við hlutina þegar þeir eru orðnir of meinstrím. Ég veit samt ekki hvort ég beri svona græn gleraugu.

Ég á mér hinsvegar draum um að eignast kúluhatt. Ég reyndar fallegan Stedson-hatt sem ég set stundum upp- en það er ekki kúluhattur. Ég sagði mömmu um daginn að ég væri að spá í að fara að ganga með kúluhatt. Hún sagði "Það væri nú hálf skrítið að sjá þig labba upp í íþróttamiðstöð með kúluhatt á hausnum.". Ég sagði við hana að ég myndi þá bara hætta í vinnunni.