Skammdegis eitthvað

Reflection (Self portrait), 1985
Lucian Freud

Það er einhver pirringur í mér. Ég ætla ekki að fara að halda því fram að ég hrjáist af skammdegisþunglyndi en finn samt fyrir einhverjum pirringi eftir jólin. Langar að komast suður og ylja mér undir birtu ljósastauranna. Fara á listsýningar, hjóla, fara á kaffihús og í Björk að skoða forboðið grænmeti.

Hver hefði trúað að maður ætti eftir að horfa til Reykjavíkur eins og útlanda.

Ég hef samt ákveðið að falla ekki í sömu gryfju og hefðbundnir einfeldningar, þ.e. að reyna að sjá björtu hliðarnar á hlutunum eða fara að telja mér trú um að þetta muni batna með hækkandi sól. Það mun allt fara til helvítis- það vita allir heilvita menn.

Ég hef ákveðið að hætta að lesa fréttir og jafnvel loka mig af frá samfélaginu - ruglið sem er í gangi er svo yfirþyrmandi. Sökkva mér bara í skáldskap og heimspeki. Draga svo upp penslana að nýju. Paul Cézanne sagði "Heimurinn skilur mig ekki og ég skil ekki heiminn, þess vegna hef ég dregið mig í hlé frá honum".

Nú er ég að verða búinn að lesa það sem ég setti mér fyrir í jólafríinu. Er að klára Koparakur eftir Gyrði og á líka eftir nokkra prósa úr Lungnafiskunum. Gyrðir er snillingur. Hann kveikir í manni einhverja óslökkvandi þörf til þess að skapa. Og hugsa. Hann hjálpar samt fólki sennilega seint út af geðdeild.

Til að gera þennan pistil aðeins dramatískari -eins og hann hafi ekki verið nægilega dramatískur fyrir- þá bætti ég sjálfsmynd eftir Lucian Freud við. Ég leyfi Freud að eiga síðasta orðið

I've always wanted to create drama in my pictures, which is why I paint people. It's people who have brought drama to pictures from the beginning. The simplest human gestures tell stories.

Kveðja, Bjarni