Pest

Nú er stórfjölskyldan að stíga upp úr mikilli pest. Aðfaranótt laugardags hrökk ég upp við að Guðrún tók undir sig mikið stökk beint upp úr rúminu og hafði ekki viðkomu fyrr en úti á miðju gólfi. Ég hélt að menn Kolbeins unga væru að ríða í hlað og ætluðu að höggva okkur. Áttaði mig fljótlega á því að Brynleifur greyið var byrjaður að spúa inni í herbergi.

Pestin gekk svo á línuna og felldi okkur eitt af öðru. Guðrún, Brynleifur og Daníel sluppu sennilega skást en ég og Brynjar glímdum við miklar kvalir og þrautir. Á tímabili grét Brynjar og lá á beru gólfinu. Við skulum ekki lýsa neitt drullunni og ælunni. Maður var farinn að óska þess að Kolbeinn ungi hefði virkilega riðið í hlað og væri búinn að höggva mann.

Annars hlýt ég að vera búinn að lesa of mikið af Sturlunga fjórleik Einars Kárasonar því mig dreymdi aðfaranótt föstudags að ég og Ólafur Darri aflífuðum tiltekinn mann hérna við snúrustaurana útivið. Ólafur var klæddur í forn klæði en ég veit ekki hvernig ég var til hafður. Ólafur skar hann fimlega á háls. Ég sé manninn ljóslifandi fyrir mér liggjandi á bakinu haldandi um hálsinn á meðan fagurrautt blóðið sullaðist í gula sinuna. Í baksýn- leirrautt Námafjallið og mjúkir gufustrókar sem liðuðust teinrétt upp í loft í logninu. Allt mjög friðsælt.

Sólin var hvergi. Gyrðir segir að það sé aldrei sól í draumum- ég man ekki eftir hverjum hann hefur það. Er það satt?

Annars er mig farið að langa til að mála aftur. Það byrjar kannski í kvöld.