Þekkt ferli

Þeir sem hafa reynt að lesa heimspeki þekkja ábyggilega ferlið sem ég lýsi núna:

Maður ákveður að lesa eitthvað sem Slavoj Zizek sagði um náttúruna. Hann byggir það á bók eftir Timothy Morton sem maður verður sér úti um. Til að skilja Morton verður maður að skilja Hegel. Hegel er að skrifa margt sem er gegn því sem Kant skrifaði. Maður þarf að glöggva sig á Kant. Þegar maður flettir svo upp á Kant í Heimspekisögu eftir Gunnar Skirbekk skilur maður kannski ekki rassgat. Þá fer maður á youtube og skrifar Kant for retards. Þar finnur maður video sem maður skilur ekki rassgat í og endar með því að horfa bara á krúttlegt myndband af kanínu í baði. En maður reynir.

Svona er heimspeki. Karl Marx byggir sitt mikið til á Hegel. Slavoj Zizek leiðir út í Hegel og Lacan sem verður ekki skilinn nema í samhengi við Freud. Það er ekki hægt að sleppa úr neinu- maður verður að byrja á byrjunni. Það getur verið kvalarfullt að fara í gegnum þetta. En hversvegna er maður þá að berjast við það? Heimspeki- sem maður taldi löngum að væri bara eitthvað helvítis kjaftæði fyrir rugludalla í fílabeinsturnum. Ég gæti skrifað margar blaðsíður um hvernig mér finnst heimsspeki hjálpa mér að skilja hvaðan við komum og hvert við erum að fara etc. Ég ætla ekki að gera það.

Ég ætla frekar að líkja þessu við að skoða heiminn úr lofti. Því meira sem maður les, þeim mun hærra kemst maður og sér víðar. Kannski sér maður allan hringinn á endanum? Það mætti líka segja að þetta væri eins og færa sig úr tvívídd yfir í þrívídd. Eða líkja þessu við að standa fyrir framan mann og sjá bæði framan og aftaná hann á sama tíma. Ég vona að þetta hljómi ekki eins og ég telji mig skyndilega vera eitthvað öðrum fremri og haldi að ég sé orðinn rosalegur intellectual. En þið getið líka bara sannreynt þetta á eigin skinni og farið að glugga í heimspeki.