Ég hef verið svo heppinn að fá að njóta þeirra forréttinda að veiða í Svíþjóð í allmörg ár. Ekki skemmir fyrir að veiðifélaginn í þessum ferðum hefur verið pabbi minn. Við höfum ekki verið svo mikið saman í gegnum tíðina. Það er skrítið til þess að hugsa, að ótrúlega stór hluti þess tíma sem við höfum varið saman, hefur einmitt verið á veiðum. Þeim tíma er vel varið.
 |
| Á elgveiðum 2012. Þennan litla bock skaut ég á rekstrarveiðum. Hann stoppaði 80- 100 metra frá mér til að staðsetja hundinn sem var að elta hann. Ég hafði ekki langan tíma, en það var nóg. |
Þessar veiðar eru yfirleitt sannkallaður gæðatími. Hann hefst þegar við keyrum af stað frá Lundi og upp til Smálanda. Við kjöftum alla leiðina, drekkum kaffi og étum í sjoppum. Rifjum upp gamlar veiðiferðir. Segjum hvorum öðrum sögur sem við höfum margar heyrt áður. Eyðum svo nokkrum dögum í gömlu timburhúsi með saggalykt þar sem skánskan glymur og hundar eru jafn réttháir og menn. Borð svigna undan unnum kjötvörum.
Þarna snýst lífið um veiðar og tíminn er afstæður. Ef maður er ekki að veiða liggur maður í rúminu og les eða er að éta. Þegar í skóginn kemur leitum við helst að rádýrum, elgjum og villisvínum. Refir eru einnig felldir ef til þeirra næst. Ég á enn eftir að fella villisvín eða elg. Á síðustu árum hef ég hinsvegar verið býsna heppinn með rádýrin. Hér á eftir kemur smá saga frá bockaveiðum 2014.
21/08/2014
Ég sit uppi í turni og horfi í kringum mig. Hjartað slær hratt. Ég varð var við villisvín á leiðinni út í turn. Heyrði trampið í þeim þegar þau urðu mín vör og hlupu í burtu. Ég veit að þetta er ekki rökréttur ótti, en mér er bara einfaldlega illa við villisvín. Þegar ég geng í sænskum skógum í myrkri er ég alltaf með vopnið brugðið og öll skilingarvit þanin. Í gærkvöldi skaut ég lítinn "pinnabock" og þetta er síðasta "passið" mitt áður en við förum heim.
 |
| Þessi mynd er tekin eftir skotið. Dýrið stóð vinstramegin ofan við hlaupið, í jaðri óþreskta kornsins. |
Ég kem mér fyrir og lít í kringum mig í morgunrökkrinu.Ég sit í skógarhólma og bakvið mig til hægri er smáraakur. Ætli ég sé á réttum stað? Hef aldrei verið hérna áður. Það er hveiti á akrinum fyrir framan mig og búið að þreskja einn hring. Á hægri hönd er líka stór vindmilla og rautt ljós blikkar á toppnum á henni. Maður heyrir þungan hvininn í stórum spöðunum sem eru sjálfsagt 15 metra langir. Samt er logn niðri við jörðina. Hinumegin við akurinn er gamall hlaðinn steinveggur og lítið skógarbelti. Ég sendi SMS á pabba og lýsi aðstæðum.
 |
| Úr þessari átt kom dýri. Útsýni yfir smáraakur. |
Um leið og ég set símann í vasann heyri ég ákveðið þrusk frá smáraakrinum hægramegin við mig. Ég var ekki búinn að sitja nema í nokkrar mínútur. Ég lít til hliðar og sé dýr koma út úr myrkrinu og stoppa við akurkanntinn aðeins 15- 20 metra frá mér. Ég tek upp handsjónaukann og kíki. Jú það er ekki um að villast, þetta er bock. Og það sennilega nokkuð stór! Ég fer að seilast eftir rifflinum sem er Mauser, 6,5x55. Þegar ég lyfti honum upp set ég sjónaukann niður á 3x stækkun í leiðinni. Dýrið fer nú af stað aftur og gengur inn á akurinn en nemur staðar við kanntinn á hveitinu.
 |
| Það var auðvelt að finna "skotplatset" á óþresktum akrinum |
Ég hef oft verið í þessari stöðu áður. Þetta er staða þar sem maður má ekki ver of lengi. Alls ekki of fljótur heldur. Ekkert má heyrast. Helst verður maður að bíða eftir að dýrið líti niður eða sé að horfa einhvert annað áður en maður hreyfir sig. Ég var logandi hræddur um að dýrið gengi inn á akurinn og yfir hann, þá fengi ég kannski aldrei færi á hliðinni á honum. Þúsund hugsanir ruku í gegnum kollinn á mér á örskotsstundu en það er svo merkilegt að það er eins og einhver annar taki stjórnina. Ég lét riffilinn renna rólega upp í skotstöðu og setti krossinn frekar neðarlega á bóginn á dýrinu. Ég þrýsti á gikkinn og hvellurinn rauf morgunkyrrðina.
 |
| Hér stend ég á staðnum þar sem dýrið var þegar ég skaut og horfi að turninum. |
Dýrið tók kipp og rauk af stað í dauðans ofboði. Frá mér séð hljóp það til vinstri. Ég hlóð aftur en ég vissi samt alveg að ég var ekkert að fara að skjóta öðru skoti. Ég vissi að þetta var búið. Um leið og ný kúla var komin í hlaupið missti dýrið fótanna og hvarf mér sjónum í hveitihafið, 15- 20 metra fyrir framan turninn. Ég heyrði síðustu andartökin og smá sprikl. Svo datt þögnin á aftur eins og ekkert hefði gersts.
 |
| Ég gat rakið slóðina að staðnum þar sem dýrið lá. |
Nú tók ég upp símann aftur til að láta pabba vita. Nú tók ég eftir því að blóðið frussaðist um hálsæðarnar á mér og adrenalínið var að keyra mig uppúr sætinu. Ég skalf svo mikið að ég gat varla hitt á takkana. Ég skrifaði "Stór bock dauður" og sendi skilaboðin af stað. Á klukkunni sá ég að í mesta lagi var liðin mínúta frá því ég sendi fyrri skilaboðin. Ég fékk fljótlega skilaboð frá pabba og við ákváðum að sitja áfram. Ég ákvað því að láta dýrið liggja þar til ég færi heim.
 |
| Þarna lét hann lífið greyið. |
Þar sem ég sat í turninum og naut þessa fallega morguns fór ímyndunaraflið að stríða mér. Hvað ef þetta var nú ekki svo merkilegt dýr eftir allt? Kannski einhver aumingi? Hvað ef ég er á vitlausum stað og það kemur einhver að þreskja kveitið og verður brjálaður? Ég yrði kannski kærður fyrir veiðþjófnað. Ég sat og beið og tíminn leið. Loks sló klukkan 06.30 og ég ákvað að segja þetta gott. Tvær klukkustundir síðan dýrið féll og ég ekkert séð meira.
 |
| Hér lá bockinn þegar ég fann hann. |
Ég stóð á fætur og gekk niður úr turninum. Gekk fyrst að skotstaðnum og sá blóðdropana á hvítu hveitinu. Ég rakti mig eftir slóðinni í gegnum hátt hveitigrasið. Loks nam ég staðar yfir dýrinu. Ég teygði mig niður og lyfti upp hausnum. Hélt um hornin og sá að þetta var stór sexa (með sex greinar á hornunum). Ég lagði hann niður aftur og rétti úr mér. Horfði suður yfir smáraakurinn í þá átt sem dýrið kom úr. Morgunsólin var farinn að skína í gegnum skógana og gæsahúð hríslaðist um mig.
 |
| Bockinn fallegi og vopnið hans pabba. Mauser 6,5x55 með Meopta 3-12x50 sjónauka |
Það þekkir engin þessa tilfinningu sem ekki er veiðimaður. Tilfinninguna að standa yfir nýfallinni bráð. Þá finnur maður svo sterkt að þetta er í eðlinu. Það er ávísun á að lenda í ógöngum að ætla að lýsa þessari tilfinningu. Blanda af stolti og gleði. Þakklæti og virðing fyrir bráðinni og náttúrunni. Það að einhverjum finnist eðlilegra að standa úti í búð og kaupa kjöt í plastfilmu sýnir bara vissa aftengingu við náttúruna.
 |
| Þetta eru ekki stærstu horn sem ég á en þau eru mjög falleg samt. |
Ég læt þetta gott heita í bili og vona að einhver hafi haft gaman að þessari frásögn.
Kveðja, Bjarni
Ummæli