Mývargur

Það var á einhvern hætt notalegt að sjá mývarginn skríða á myndavélalinsunum og heyra suðið í þeim. Maður er nú samt yfirleitt ekki mikill aðdáandi þessara kvikinda. Úti var frost og funi en í Skjólbrekku sól og sumar. Kári í Garði, Ingólfur á Helluvaði, Hólmfríður á Arnavatni og fleira gott fólk gladdi hjartað með ýmsum gullkornum. Jafnvel Gvendur Hofsi var mættur. Mikið lifandi skelfing var gaman að sjá hann sprelllifandi á hvíta tjaldinu.

Laxáin liðaðist niður tjaldið og árniðurinn rann saman við kvakið í blessuðum öndunum. Myndin náði nánast að fanga þá stemmningu sem felst í því að standa á vatnsbakkanum í sól og logni í byrjun sumars. Þegar flugurnar fljúga upp af vatnsfletinum í milljarða tali og hávellan syngur á Álunum.

Maður sá líka svo sterkt hvaða þýðingu náttúran hefur fyrir það fólk sem hefur alist upp í henni og nærst á henni. Áin er ég og ég er áin. "The happiest man is he who learns from nature the lesson of worship" sagði Emerson. Fólk táraðist við það eitt að tala um hvað gera átti við ánna þeirra og vatnið. Hvað gera átti, en var þó aldrei gert. Finnbogi á Geirastöðum var hreinlega heimspekilegur. Fyrir honum er þetta ekki flókið, hann trúir á náttúruna. Hann er einn af þeim sem skilur að við erum hluti af henni og ef við virðum hana ekki, þá tortímir hún okkur.

Nú ættu flestir að vera farnir að fatta að ég er að tala um kvikmyndina Hvell sem fjallar um Laxárdeiluna. Þegar bændur í Suður-Þingeyjarsýslu tóku málin í sínar hendur og sprengdu stífluna í Miðkvísl. Hvílík mynd! Það verður gaman að vita hvort þessi mynd muni hafa einhver áhrif á fólk varðandi þau áform um að fara í stórfelldar virkjunarframkvæmdir í Bjarnarflagi. Einn megin munurinn á þessum málum er hinsvegar sá, að í Laxárdeilunni, þá lágu áhrifin fyrir. Þetta var allt svo borðliggjandi. Við virkjum og allt sekkur. Þetta er ekki svona einfalt með Bjarnarflag.

Hvað gerist ef virkjað verður þar? Það veit það enginn. Það mun aldrei neinn vita það nema að það verði virkjað. Ef þið hittið "sérfræðing", með eða á móti virkjun, sem segist vita hvað muni gerast, þá er sá hinn sami að vaða reyk. Þetta verður alltaf spurning um hvort við viljum taka áhættuna? Ert þú til í það?

Því miður hefur náttúran aldrei fengið að njóta vafans þegar peningar eiga hlut af máli. Heilinn í okkur virkar bara ekki þannig. Viltu 5.000 kall núna eða 10.000 kall eftir ár? Það velja flestir fyrri kostinn. En viltu 5.000 kall eftir 5 ár eða 10.000 kall eftir 6 ár? Það velja flestir seinni kostinn. Samt er þetta sama dæmið. Af þessum völdum velur fólk oft verri kostinn. Það vill umsvif, það vill verkamenn, það vill að barinn sé opinn yfir veturinn og sáð sé í vegkanntana. Jafnvel sett upp nýtt GSM mastur og smá meira slitlag hér og þar. En það hugsar ekki um það sem getur orðið.

Kveðja, Bjarni