Frumburðurinn mættur

Kominn í Tígrisdýragallann

Þegar ég ligg hérna á spítalanum með Guðrúnu og nýfæddan  son minn sofandi í vöggu við hliðina á mér, átta ég mig allt í einu á því að þetta er sennilega bara tilgangur lífsins. Meira kynlíf, meiri börn.  Lesendur mínir skulu samt hafa það í huga að ég er undir áhrifum mjög sterkra hormóna.

Það er margoft búið að segja við mann; „Það er ekki hægt að lýsa þessari tilfinningu, hún er svo ótrúleg“. Ég var búinn að velta því fyrir mér hvort þetta væri eins og með bíómyndir eða bækur. Að það væri búið að byggju upp of miklar væntingar. Ég bæti um betur og segi að þetta er svo ótrúlegt, að það er alveg tilgangslaust að segja fólki að þetta sé svo ótrúlegt að það sé ekki hægt að lýsa þessu. Næst þegar einhver segist eiga von á sínu fyrsta barni mun ég bara setja upp yfirlætislegan svip og segja „Aha....“.

Þá er maður mættur

Tölum aðeins um fæðinguna sem slíka. Það var bara einn maður sem var búinn að vara mig nóg við því hvað þetta gæti verið skelfileg lífsreynsla, eða angistarfull á köflum að minnsta kosti.  Það er leit að stað þar sem karlmaður er jafn vanmáttugur og inn á fæðingastofu. Það er ekki nema að þú sért læknir að þú hafir einhver atkvæðarétt eða getir gert eitthvað þarna inni. Það var ekki það að mér væri ekki sýndur fullur stuðningur, og ég fékk að taka þátt í þessu öllu, við getum bara aldrei skilið þetta til fulls. Þetta er eins og tölvuleikur þar sem karlar komast bara á þriðja borð en konur geta haldið áfram lengra inn í leikinn. Þarna inni er konan allt í öllu og manni finnst orð manns og athafnir verða hálf merkingalausar. Ljósmæður og hjúkrunarkonur hafa flestar staðið beggja megin borðs og sennilega best að við karlmenn fáum sem minnst að koma nálagt þessu svo við fokkum þessu ekki upp. Þetta er helgidómur konunnar og Ragnar vinur minn segir að maður sé aumingi þarna inni.

Dudda prófuð í fyrsta skipti

 Það má segja að frá því að  við komum inn á deildina og þar til við lögðumst til  svefns í gærkvöldi hafi þetta verið tilfinningalegur rússíbani. Mér dettur í hug Inland Empire eftir David Lynch. Maður varð bara að leggja allt sitt traust á þetta frábæra starfsfólk sem er hérna á Sjúkrahúsinu á Akureyri . Á blaði gekk fæðingin vel, en eins og þið sjáið á þessum skrifum fannst mér þetta aðeins dramatískara. En þetta endaði með kraftaverki (lesendur skulu minntir á hormónastatus bréfritara).

  Kominn heim í fangið á stoltum stóra bróður

Þessi litli sólargeisli sem liggur núna hérna við hliðina á mér og sýgur á sér puttann var 15,5 merkur,  53 cm og skoraði 9-10 á stuðli sem ég man ekki hvað heitir. Hann var lagður öskrandi á bringuna á mömmu sinni og foreldrarnir táruðust. Á meðan mamman var saumuð var hann vafinn inn í handklæði og lagður í fangið á pabba sínum.  Við skulum segja að þá hafi lífið breyst.

Kveðja, Bjarni