Margt um að vera

Árið er 1982, að mig minnir, og ég sit á nærfötunum einum saman og er að bisa við að skræla appelsínu. Ekki er ég nú laginn við þetta og litlu fingurnir eiga eitthvað erfitt með að ná undir börkinn. Ég bít því gat, treð puttunum undir þennan óþarflega þykka skjöld og beiti svo öllu mínu afli við að rífa bansett draslið af svo ég komist að safaríku kjötinu. Í öllum hamaganginum spýtist safi úr ávextinum, rennur niður og sullast víða, m.a á lærin á mér. Ég má ekkert vera að því að hugsa um þetta, ét aldinketið af áfergju og fer svo að huga að öðrum hlutum, dytta að dóti og hafa það almennt nice. Eftir nokkrar mínútur fer ég að hinsvegar að kenna til mikilla óþæginda og sviða sem stigmagnast. Að lokum líður mér eins og lærin á mér séu að brenna upp.

Ég vil því nota tækifærið og benda fólki á að fara varlega þegar það snæðir appelsínur. Ef ykkur gengur erfiðlega að höndla þetta, biðjið um hjálp, ekki hika við það.

Góðar stundir, Bjarni