Hveðr ek við öldur faldr.......rrrrrrrrrrr

Er ég kom heim úr vinnu í gær stóð hún Guðrún mín yfir pottum og virti mig ekki viðlits. Ég kvað:

„hve þat sáð heitir,
er sá alda synir
heimi hverjum í“.

Guðrún svaraði:

„Bygg heitir með mönnum-
en barr með goðum“.

Ekki var ek ánægður með svörin, enda djöfullega kalt á fótunum og vildi lauga þær í volgu vatni ok mælti við Guðrúnu:

„Þú skalt Hundingr
hverjum manni
fótlaug geta
ok funa kynda.....“

Guðrún tók þetta óstinnt upp og hreitti í mig:

„Út skaltu ganga,
oss selduð mjöl
rautt áliti,
rúg sagðir þú,
en þegar´s virðar
vatni blendnu,
vas þat aska ein,
út skaltu ganga“.

Ek þorði eigi öðru en að hlýða henni, fór út og keypti þetta fjandans rúgmjöl sem hana vantaði. Þessar deilur okkur eitruðu andrúmsloftið langt fram eftir kveldi. Er ek vildi hafa gagn af henni er til rekkju var komið, snéri hún sér til veggjar. Þurfti ek að ginna hana með matargjöfum og kvað:

„Fæðik þik á morgin;
meis hefk á baki,
verða matr in betri;
át ek í hvílð,
áðr heiman fórk,
síldr ok hafra,
saðr emk þess“.

Er skemmst frá því að segja að við nutumst fram að óttu. Þá lagðist ég á koddann og kvað:

„Út af hans aldni-
skal á eld bera-
fyr kelisjúkar konur“.

Er skemmst frá því að segja að ek svaf fram yfir dagmál ok hefir þetta samband sjaldan verit betr....

Góðr stundr...