Veiðihundar

Þeir sem þekkja mig vita að mér finnst fátt skemmtilegra en að veiða. Ferðir mínar til Svíþjóðar eru gjarnan hápunkturinn á veiðiveislunni ár hvert og nú á ég pantað flug til Svíþjóðar þann 14. ágúst. Stefnan er tekin á Smálönd, þar sem grænir skógar bíða, vonandi fullir af fallegum dýrum sem bíða eftir því að komast í snertingu við sósu og kartöflur.

Í félagskap snusandi veiðikarla höfum við feðgar átt margar góðar stundir. Yfirleitt er étinn matur að skapi sannra karlmanna, baunasúpur og flesk t.d, menn leggja sig þegar þeir eru þreyttir og skíta þegar þeim er mál. Lífið snýst um veiðar og maður gleymir öllu öðru í nokkra daga. Dásamlegt.

Eitt af ævintýrunum sem við höfum lent í þarna tengist veiðihundum. Veiðifélagar pabba eiga 3 loðna óþokka, pínulitla en duglega terrier hunda sem eru notaðir við að spora og reka dýr. Hinsvegar, þegar við sitjum á passi, bíðum upp í turni í frið og ró þurfa þessir ferfætlingar að sitja heimavið. Til að gera langa sögu stutta þá finna þeir sér stundum eitthvað til að dunda við á meðan. Karl faðir minn var t.d ekki par hrifinn þegar eitt kvikindið hafði gert sér það að leik að drulla á koddann hans. Ég veit ekki hvort þessi athöfn átti að hafa eitthvað táknrænt gildi en hún var óvinsæl. Þó pabbi hafi ekki gert neitt við hundinn þá er búið að gelda hann í dag (hundinn) og var það verknaður eigandanns.

Mér datt þetta í hug í síðustu viku þegar ég las alveg afskaplega skemmtilega veiðisögu af manni sem heitir David og hundinum hans Ziggy. David heitir fullu nafni David Feherty og er fyrrverandi atvinnumaður í golfi frá Norður Írlandi. Hann vinnur í dag sem íþróttafréttamaður og golfskríbent og skrifar einhverja þá bestu pistla sem ég hef komist yfir. Þeir fjalla yfirleitt um golf, en stundum um eitthvað annað, t.d veiðar. Ó, hvað við eigum margt sameiginlegt. Ég snaraði þessum veiðipistli yfir á íslensku til að tala um eitthvað annað en golf svona í eitt skipti. Hér kemur berlega í ljós hversu skrautleg samskipti veiðimanna og hunda geta verið. Ég sé þetta ljóslifandi fyrir mér allt saman.

Loksins léku kaldir vindar um Texas. Hugur minn stóð til kornhænuveiða með hundinum mínum, Ziggy „The beagle“ sem er Tiger Woods allra veiðihunda.

Ziggi hafði lifað loftkældu lúxuslífi allt sumarið og hans eina æfing hafði verið að riðlast á hinum hundunum, Willard the Schnauzenwiener og Scruffy sem er einhverskonar eftirmynd af terrier en er af vafasömum uppruna. Ef að prump hefði hár, myndi það líta út eins og Scruffy, aðeins með skárri lykt.

Við settumst upp í F-150 bílinn og stefnan var tekin á Eddie´s ranch, 5,000 ekrur af kornhænu paradís, rétt norðan við San Angelo. Vopnaður traustu Merkel tvíhleypunni minni, leður hlífðarbuxum og Acme flautu pakkaði ég tveggja daga matarbyrgðum í kælibox, hundamat fyrir Zig, góðri bók og svefnpoka. Ég stoppaði í Dairy Queen á leiðinni en gleymdi að hægja mér svo ég varð að gera annað stopp á leynilegu vegarsalerni rétt utan við bæinn. Þegar ég kom aftur inn í bílinn hafði veiðifélagi minn étið Beltbuster hambargarann minn með pappír og öllu og var langt kominn með Súkkulaði hristinginn minn. Ég varð að draga frauðglasið af nefinu á honum.

Við komum á leiðarenda kl. 21:00. Með annað augað á kæliboxinu hnusaði Zig af gróðursetningahælnum á sér, tölti á póstulínið til að brynna sér, tróð sér svo ofan í botn á svefnpokanum mínum og var farinn að hrjóta eins og Briggs & Stratton sláttuvél áður en ég hafði náð að fara úr buxunum. Þetta var eins og að reyna að sofa með flogaveikum villigrís og eftir 20 mínútna baráttu hafði litla kvikindið fretað og sparkað mér í sófann.

Morgunin eftir fékk ég mér kaffi áður en ég kíkti á Zig sem hafði ekki hreyft sig í svefnpokanum. Ég tróð höndunum ofan í pokann, dróg loðna ferfætlinginn upp og bauð góðan dag. Ekkert, engin hreyfing. Hann virtist ekki anda og þegar ég dróg upp augnlokin féllu þau bara niður aftur eins og hlerar. Í eitt hræðilegt augnablik hélt ég að elsku hundurinn minn hefði kafnað í gasinu úr eigin þörmum. Eftir augnablik tók ég samt eftir því að hann andaði, bara mjög rólega. Þá kveikti ég á perunni. Ég hafði skilið eftir 2 súkkulaðistykki og svefntöflu á náttborðinu áður en ég var gerður útlægur úr svefnpokanum kvöldið áður. Súkkulaðið og svefntaflan voru horfin- og Ziggy var í þungu sykur og svefntöflukóma. Hundur var fallinn og nú varð maðurinn að veiða einn, sem var vandamál. Kornhænutegundin sem ég var að fara að veiða er erfið bráð ef maður hefur ekki góðan hund. Ziggy er kannski versti veiðihundur í Texas, og það eina sem hann hefur tekið stand á er mjólkurhristingur, en hann ætti samt fyrir slysni að geta rekist á kornhænu eða tvær og rekið þær upp.

Þennan dag gerði ég margar ferðir aftur í kofann til að kíkja á herra Rip Van Beagle (Ziggy), en hann var algerlega útúr því, í þungu lyfjakóma en prumpaði samt mikið sem var góðs viti. Ég sá nokkrar kornhænur og í hvert skipti hljóp ég eins og óður maður inn í runnana til að rekar þær upp, þetta er að sjálfsögðu venjulega hlutverk Ziggy í leikritinu. Þetta var ekki góð hugmynd þar sem runnar og kaktusar í Texas eru verri heldur en skapahár djöfullsins. Ég eyddi kvöldinu í að plokka úr mér flísar, las bók og tékkaði reglulega á litla vini mínum sem en var rotaður.

Harmi sleginn tróð ég mér ofan í svefnpokann hjá vini mínum og hét því að eitraður vindgangur myndi ekki einu sinni ná að skilja okkur að þessa nótt. Þegar Ziggy var svo á góðri leið með að brjóta efnavopna- ákvæði Genfarssáttmálans, 10 mínútum síðar var ég kominn á sófann með blóðnasir.

Klukkan 2:30 um nóttina vaknaði ég við hávaða og teygði mig í ljósarofann. Þegar ég hafði kveikt ljósið sá ég í rassgatið á hundinum mínum sem var búinn að ná lokinu af kæliboxinu, stinga sér ofaní og var að næra sig eins og villisvín á soðinni skinku. Hundurinn minn var kominn aftur! Ég sagði ykkur að hann væri Tiger Woods allra hunda, hann gerir það sem honum sýnist en endar alltaf með verðlaunin.




Tekið af http://www.golf.com/golf/tours_news/article/0,28136,1684608,00.html