Af tómstundaiðjum mínum
Skotveiðar hafa ávallt skipað stóran sess í lífi mínu. Fyrst með miklum áhuga sem kviknaði við að skoða byssurnar hans pabba og síðan með ástundun frá 14 ára aldri. Egill fór að leyfa mér að prufa eitt og eitt skot en fljótlega fékk ég senda gömlu pumpuna hans pabba. Frjálsræði mitt við veiðarnar fór smám saman að aukast og fljótlega var ég farinn að vakna fyrir allar aldir og kíkja út í ætið sem ég hafði sett út fyrir hrafna og máva upp á gamla hænukofann eða í fjöruna við Hólana. Ég skil ekki í dag hvernig móðir mín umbar að hafa mig hlaupandi út um allar jarðir skjótandi út í loftið, jafnvel heima við bæjardyr. Ég er afskaplega þakklátur fyrir það í dag.
Sérstaklega man ég eftir einu atviki sem gerðist þegar ég var 15 eða 16 ára. Ég var staddur inni við og man svo sem ekkert hvað ég var að gera. Sjálfsagt hef ég verið að hjálpa til í eldhúsinu eða ryksuga. Tveir hrafnar fóru þá að garga fyrir utan bæ og ég hljóp að sjálfsögðu eins og fætur toguðu niður í gamla fjós, greip gömlu Winchester pumpuna og rauk á dyr. Þegar ég kom út á hlað á sokkunum höfðu þeir látið sig berast með vindinum vestur yfir Hvíthólstúnið og voru því í hvarfi við bæinn. Ég bjóst við að þeir færu út á Skefilshóla eða vestur yfir hraun og ég sæi þá ekki meir. Meðan ég stend gónandi út í loftið eins og skýjaglópur sé ég að mamma stendur við eldhúsgluggann upp á efri hæðinni og starir á mig með svip sem ekki var gott að ráða í. Þar sem ég stari á móti og reyni að átta mig á því hvort það sé örugglega ekki aðdáun sem skín úr augum móður minnar birtist annar hrafninn. Hann kemur svífandi yfir kvistinn á eldhúsinu og hækkar heldur flugið þegar hann verður mín var. Ég lyfti byssunni upp, miða fumlaust fyrir ofan hausamótin á móður minni og hleypi af. Með það sama fellur hrafninn lífvana með miklum dynk í bárujárnsþakið og ég fagna sigri. Nú var auðveldara að ráða í svipinn á mömmu og tjáningarformin voru orðin fleiri. Handahreyfingar sem yfirleitt sjást aðeins hjá Íslenska dansflokknum litu dagsins ljós og hnefarnir voru krepptir. Ég ákvað að best væri að leggja vopninu í bili og láta lítið fyrir mér fara næstu tímana.
Þessi pistill átti að fjalla um allt annað þegar ég byrjaði að skrifa hann. Mér finnst sagan samt standa ágætlega ein og sér og ég spara mér því hina hugmyndina til betri tíma þar sem ég er svo andlaus þessa dagana.
Góða helgi, Bjarni
Sérstaklega man ég eftir einu atviki sem gerðist þegar ég var 15 eða 16 ára. Ég var staddur inni við og man svo sem ekkert hvað ég var að gera. Sjálfsagt hef ég verið að hjálpa til í eldhúsinu eða ryksuga. Tveir hrafnar fóru þá að garga fyrir utan bæ og ég hljóp að sjálfsögðu eins og fætur toguðu niður í gamla fjós, greip gömlu Winchester pumpuna og rauk á dyr. Þegar ég kom út á hlað á sokkunum höfðu þeir látið sig berast með vindinum vestur yfir Hvíthólstúnið og voru því í hvarfi við bæinn. Ég bjóst við að þeir færu út á Skefilshóla eða vestur yfir hraun og ég sæi þá ekki meir. Meðan ég stend gónandi út í loftið eins og skýjaglópur sé ég að mamma stendur við eldhúsgluggann upp á efri hæðinni og starir á mig með svip sem ekki var gott að ráða í. Þar sem ég stari á móti og reyni að átta mig á því hvort það sé örugglega ekki aðdáun sem skín úr augum móður minnar birtist annar hrafninn. Hann kemur svífandi yfir kvistinn á eldhúsinu og hækkar heldur flugið þegar hann verður mín var. Ég lyfti byssunni upp, miða fumlaust fyrir ofan hausamótin á móður minni og hleypi af. Með það sama fellur hrafninn lífvana með miklum dynk í bárujárnsþakið og ég fagna sigri. Nú var auðveldara að ráða í svipinn á mömmu og tjáningarformin voru orðin fleiri. Handahreyfingar sem yfirleitt sjást aðeins hjá Íslenska dansflokknum litu dagsins ljós og hnefarnir voru krepptir. Ég ákvað að best væri að leggja vopninu í bili og láta lítið fyrir mér fara næstu tímana.
Þessi pistill átti að fjalla um allt annað þegar ég byrjaði að skrifa hann. Mér finnst sagan samt standa ágætlega ein og sér og ég spara mér því hina hugmyndina til betri tíma þar sem ég er svo andlaus þessa dagana.
Góða helgi, Bjarni
Ummæli