Bonjour

Ég ranka við mér í rökkvuðu herberginu með myglaðann svefnpokann ofan á mér og óbragð í munninum. Sólin nær aldrei að skína inn í þetta herbergi þar sem glugginn snýr að hálf lokuðu portinu sem liggur í hinar íbúðirnar í húsinu. Það skiptir svo sem ekki máli þar sem við erum hvort sem er bara íslenskar moldvörpur. Ég er ennþá í sokkunum en klæði mig í einhverja fataleppa, fer inn á klósett og set tannkrem á burstann. Þvæ mér í framan og einbeiti mér að því að vera þunnur.

Þegar ég kem fram situr Stebbi í litla sófanum með blómaáklæðinu á. Fyrir ofan sófann hangir stór spegill með gilltum útskornum ramma. Þarna er líka arinn, illa fengið borð af kaffihúsi, plaststólar og eldhúsið bara lítill krókur með barborði og barstólum. Í stofuskápnum við hliðina á reykháfnum er svo vínlagerinn okkar, stolt heimilisinns. Léttvínsflöskur sem við höfum safnað héðan og þaðan og finnst alveg ótrúlega merkilegar þrátt fyrir þær kosti ekki skít á kanil. Stefán er í stuttbuxum og ber að ofan og er að glósa niður einhver orð úr frönskukennslubók. Ég býð góðann daginn, set töflu af alkaseltser í glas og fæ mér cheerios og mjólk úr plastbrúsa.

Stóri glugginn við útidyrahurðina stendur opinn og í gegnum járnrimlana berst inn ilmurinn af rue d´Arpille sem er einhverskonar blanda af hundaskít, sól, brauði, matarvögnum og fólki. Ekki vond, eins undarlega og það kann nú að hljóma. Ég geng að glugganum og lít yfir götuna og upp í íbúðina til strákanna. Þar standa allir gluggar upp á gátt enda fá þeir alltaf morgunsólina beint inn um gluggana hjá sér. Reyndar eru þetta frekar eins og hurðir, ekki gluggar, stórar vængjahurðir með snyrtilegum munstruðum handriðum á annari hæð. Þeir eru að hlusta á Botnleðju. Ég kalla út um gluggann “Bonjour”. Marco rekur hausinn út og svarar í sömu mynt. Kaffi? Já takk……..

Þegar ég kem inn í stofuna hjá þeim situr Alban í einsæta hægindastól við eldhúsborðið. Hann er nýkominn úr sturtu og með hárið sleikt aftur og klæddur í hvíta skyrtu. Lykt af ódýrum rakspíra og svitalyktareyði er í loftinu. Hann er að vefja sér sígarettu og er búinn að taka til blað og blýant. Nú á að skapa í morgunsólinni. Ég geng inn að klósettinu, í gegnum eitt herbergið og mæti Marco á leiðinni. Hann er með tannbursta upp í sér og er að reyna að segja mér eitthvað. Þegar ég skil hann ekki tekur hann bjór sem stendur opinn í hillunni, sýpur vænan teyg, veltir bjórnum upp í munninum og spýtir svo tannkremssulli í næsta blómapott. Þetta gerir hann án umhugsunar og ekki til að vera sniðugur. Svona er bara Marco.

Við setjumst allir við eldhúsborðið og Stebbi er kominn yfir. Hvað eigum við að gera í dag? Hvernig væri að kaupa 2 kassa af Alsace bjór og keyra til Toulon? Fara á ströndina, kaupa rándýrt súkkulaði og heimsækja frændfólk Marcos? Við getum líka farið í sveitaklúbbinn hér rétt fyrir ofan hjá Saint Victoire með öllu gamla fólkinu og spilað petanque. Kannski ekki því við urðum svo fullir síðast og Marco falsaði ávísun. Svona ræðum við fram og aftur þangað til við komumst að þeirri niðurstöðu að kaupa bara 2 kassa af bjór og fara niður á íþróttavöll að gera eitthvað t.d að hvetja langhlaupara til dáða með öl í hendinni. Hringjum svo í dúfuna hann Cristophe og kippum honum með. Keyrum svo niður Cours Mirabeu hálfir út um gluggana og öskrum " Viv la guerre". Um kvöldið höldum við svo matarboð með 10 manns, drekkum nóg af góðum vínum og spilum. Rétt eins og öll önnur kvöld.

Ógáfulegustu og skemmtilegustu tímar á ævi minni.